Nýjar kvöldvökur - 01.07.1943, Síða 17

N. Kv.
VITASTÍGURINN
105
veita henni hina almennu og ódýrustu
hjúkrun, en drengurinn skyldi fá þá beztu.“
„Hvqrju svaraði hún?“ spurði Gottlieb
forvitinn.
,,Eg kvaddi og fór mína leið,“ sagði lækn-
irinn stuttur í spuna og stóð upp. „Eigin-
lega kom ég ekki hingað ykkar vegna. herr-
ar mínir. Þið lifið lífinu í glaðri fávísi,
natura paucis contenta est! Það er jórnfrú
Abla, sem þarf á minni hjálp að halda. Hún
er sú eina manneskja hér á heimilinu, sem
urn má segja með sanni, að andinn sé reiðu-
búinn, en holdið veikt. Sælir, herrar mín-
ir.“ Hann fór út til Öblu.
„Ekki held ég, að læknirinn sé hamingju-
samur maður né ánægður," sagði Adam.
„O-nei, því fer fjarri," sagði Gottlieb.
„Mér virðist hann vera svo bitur,“ sagði
Adam.
„O-já, hann liefir orðið fyrir miklum
vonbrigðum, og svo beitir hann viti sínu
heldur hlífðarlaust öðru hvoru.“
„Það er nú lítil raunabót í því að vera
bitur og láta skapvonsku sína ganga út vfir
aðra.“
„O-jú, það léttir á manni. Þegar þú t. d.
ætlar að slá á nagla og hittir hnétann, þá er
kvalabétt í því að Ulóta ofurlítið. Mér þætti
annars gaman að vita, hvað þú hefðir gert,
ef farið hefði lyrir þér eins og Kröger
!ækni?“
„Ég hefi aldrei heyrt, hvað fyrir Kröger
hefir komið.“
„Hö-hö, hvað myndir þéi hafa sagt, ef ég
hefði tekið Fíu frá þér?“
„Hm. }á, það hefði auðvitað verið leiðin-
legt. Það hefði að minnsta kosti ekki verið
auðvelt að fylla skarð hennar í Straumey.
En ekki hefði það verið mér nein raunabót
að ganga um eins og manneygt naut út af
því. Og þegar öllu er á botninn hvolft, er
ekki hægt að varpa sökinni á allt mann-
kynið, þótt til séu einstöku vondir menn.“
„Ég hefi aldrei fengið neina vissu um.
hvað það var í raun og veru. Héin getur vel
hafa verið engill, að því er ég bezt veit; en
að ári liðnu frá giftingu þeirra fór hún að
minnsta kosti sína leið frá honum. Nú býr
hann þarna eins og einbúi í húsi sínu uppi
undir brekkunni," sagði Gottlieb.
„Konan er að mínu áliti mjög hagkvæm.
En við vitum nú samt, að náttéiran fram-
leiðir ekki aðeins fyrsta flokks vörur.“
,,Þú átt þá furðulegu gáfu, Adam, að geta
bægt frá þér með heimspekilegum hugleið-
ingum öllu því, sem erfitt er og andhælis-
legt í lífinu,“ sagði Gottlieb.
„Já, Guði sé lof fyrir það. Það er nú sú
gáfa, sem hann hefir gefið mér í veganesti."
Vinirnir tveir sátu lengi saman í „heim-
spekilegum liugleiðingum.“ Þeim virtist, að
þeir sjálfir væru svo miklu betur settir hér
í heimi en fjölda margir aðrir, sem þeir
þekktu. Að vísu geigaði samræðan öðru
hvoru inn á hagsmunamálin, t. d. þegar
Gottlieb barmaði sér yfir fjárhagsáætlun-
inni, sem aldrei gat haldist í jafnvægi.
„Hvernig á ég að láta þennan vesæla lífeyri,
einar þrjéi þúsund krónur, ná til allra þarfa,
það er vandinn og þrautin mikla. Og verst
af öllu er það, að Abla heldur, að ég sé rík-
ur. Fátækan Bramer getur hétn ekki hugs-
að sér, og sjálfsvirðingar hennar vegna verð
ég að lofa henni að lifa og deyja í þeirri
tréi. Alltaf öðru hvoru stingur hún upp á
því, að við skulum hafa ætisveppi í súp-
unni og kúlusveppi í sósunni. En ég reyni
að sporna við þessu á alla vegu og .segist t.
d. ekki þola þetta sökum meltingarinnar!
Það er nú annað en gaman, skal ég segja
{Dér, mér sem þykja kúlusveppir svo góðir
og hefi sannkallaðan strútsmaga. Hérna um
daginn vildi hún, Guð hjálpi mér, kaupa
heilan smágrís! Hétn stakk upp á því að
steikja hann í heilu lagi og bera hann fram
með sítrónu í munninum, því að það hefði
verið siður hjá afa gamla, sútaranum! Hún
hefir blátt áfram leikaragáfu til að lýsa
veizlunum á Bjarkasetri. Ég leit í anda
steikta smágrísi framreidda á silfurdiskum,
14