Nýjar kvöldvökur - 01.07.1943, Síða 18

106
VITASTÍGURINN
N. Kv.
svo að mér vætlaði um tennur. Við Bramer-
ættmenn höfum alltaf verið matmenn og
gefnir fyrir góðan mat, og það er nú heldur
enginn galli á manni, ef hann aðeins hefir
efni á að veita sér það! Og ég segi þér satt,
að ég varð að beita öllum brögðum til að
losna við litla grísinn með sítrónu í munn-
inum! Ég var í áþekkum kröggum og gam-
all drykkjumaður, senr orðinn er bindind-
ispostuli og talar gegn sannfæringu sinni,
hö-hö-hö! — Að lokum varð ég að hvísla að
henni, að ég hefði magasár og yrði að hafa
visst matarhæfi. Þá lét hún loks undan. En
síðan eru öfgarnar á hinn bóginn: Nú fæ
ég því nær ekkert annað en mjólkurgraut,
og umhyggja hennar er alveg takmarkalaus.
Þetta er afar ódýrt, og fjárhagsáætlunin
mun eflaust verða í prýðilegasta jafnvægi.
En skemmtilegt er það ekki.“
„Já, þú átt ekki sjö dagana sæla,“ sagði
Adam og hló, „en þú verður að hugga þig
við það, að þú hefir áður fengið meira en
þinn hluta af gleði lífsins. — En nú verð ég
víst að hypja mig heim aftur, því að annars
heldur eflaust Fía og krakkarnir, að ég sé
strokinn."
Þegar Adam kom niður í trjágöngin og
ætlaði út um hliðið, mætti hann einkenni-
legu fyrirbrigði. Það var grannur náungi í
blárri regnkápu, slitinni og upplitaðri.
Hann vár á að gizka á þrítugsaldri, fölur í
andliti og skegglaus. Hann var svarthærður,
og féll hárið niður á kápukragann. Augun
voru stór og brún á lit. Elann nam staðar
framrni fyrir Adam, lyfti barðastórum hatti
sínum og sveiflaði honum hátt á lofti.
„Afsakið, herra göngumaður, nemið stað-
ar sem allra snöggvast. Þér virðist vera hér
innborinn, lithreinn, innborinn maður!“
Adam hristi höfuðið og brosti.
„Jæja þá, eftirlíking! Kæri vinur, allir
sem mæta mér með brosi, eru vinir mínir,
og þér senduð mér bezta bros yðar, ergo er-
uð þér vinur minn! Það er erfitt að gera
góða eftirlíking. En mér virðist, að yður
hafi tekizt það. Ég reyndi það einu sinni, í
fyrsta og síðasta sinn. Ég „kópíeraði" Goya,
já, þér hafið eflaust heyrt getið hins fræga
Goya y Lucientes?“
„Nei, því miður,“ sagði Adam.
„En góði maður, livað gerið þér þá ann-
ars á ferðareisu yðar hér neðra?“
„Ég er vitavörður,“ sagði Adam hógværlega.
„Ljósberi! Og þér þekkið ekki Goya?“
„Nei, því miður. Annars er vitinn aðeins
til leiðbeiningar fyrir sjómenn," sagði
Adam.
„Þeir eru líka manneskjur. Sérhver sjó-
maður ætti að þekkja hina miklu meistara.
Þá fyrst myndi þetta fátæka en dýrðlega
land vera orðið siðmannað."
„Land vort er ríkt, og við gætum allir
verið ríkir, ef við aðeins vildum skilja það,“
sagði vkdam. Honum fannst gaman að
tala við manninn.
„Göfugi Ijósberi, lofið mér að faðma yð-
ur! Þarna gáfuð þér mér sannleikskorn.
Við erum allir ríkir, ef við aðeins skildum
það.“ Hann laut niður og tók upp strá.
„Lítið þér á, kæri vinur. Á Jxessu strái
skríður ein coccinella.“*)
„Gullsmiður, eigið þér við?“
„Alveg rétt, vinur kær. Lítið þér á djúp-
an, dökkgrænan lit strásins og rauðgullinn
lit dýrsins. Nú opnar hann skelina sína og
lyftir vængjum sínum til flugs!“ Hann stóð
þögull stundarkorn og horfði dreymnum
augum á eftir litla dýrinu, sem flaug út f
himingeiminn.
„Erum við ekki ríkir?“ sagði hann.
„Jú, það er þó satt og víst, við erum rík-
ari heldur en við rennum grun í,“ sagði
Adam hlýlega.
„Ég gleymdi að segja yður frá stæling-
unni minni af Goya.##) Getið þér stöðvað
*) Þ. e. skordýr, nokkuS áþekkt „gullsmiðnum“
okkar. Þýð.
##) Goya var frægur málari og ævintýramað-
ur, spanskur, f. 1746, d. 1828. Þýð.