Nýjar kvöldvökur - 01.07.1943, Qupperneq 21

N. Kv.
VITASTÍGURINN
109
Ekki gat það verið afmæli, því að afmæli
pabba var nýbúið, og afmæli mömmu var á
aðfangadag jóla. Loksins stökk Benedikta
upp af stólnum: „Ég veit það, ég veit!“
„Jæja, hvað veiztu þá?“ sagði Adam.
„Þú ert orðinn admíráll eins og hann
afi!“
Adam og Fía hlógu, og allir krakkarnir
hlógu. Og Roosevelt litli skellihló, af því
að hann sá hin hlæja.
„Nei, börnin góð, pabbi vill ekki vera
admíráll,“ sagði Adam.
„Viltu það ekki?“ sagði Benedikta. Hún
varð dálítið vonsvikin.
„Nei, það vil ég sannarlega ekki. Það er
miklu betra að vera vitavörður. Það skiljið
þið efalaust, þegar þið sjáið, hvað við erum
öll glöð og ánægð hérna í Straumey. En far-
ið þið nú út, börn! Það er ekkert vit í að
vera inni í þessu inndæla veðri.“
Þau þustu öll út í sólskinið.
Síðan sagði Adam Fíu frá viðburðum
dagsins. Fía hlustaði af heilum huga. Þegar
hann hafði sagt henni frá fundi þeirra frú
Bramer, varð Fía hugsi og spurði upp aftur
og aftur, hvað hún hefði sagt.
„Vildi hún virkilega ekki láta drenginn
fá beztu hjúkrun?" spurði Fía.
„Nei, það vildi hún víst ekki; að minnsta
kosti hafði Kröger læknir það eftir henni.“
„Og ég sem hélt, að ríku hjónin á Bjarka-
setri ættu svo gott á allan hátt. En það ætla
ég að segja þér, Adam, að væri ég í sporum
frú Bramer, þá skyldi bæði ég sjálf og aðrir
líka njóta beztu hjúkrunar og aðhlynning-
ar, það geturðu reitt þig á!“
„Mér þykir vænt um, að þú ert ekki frú
Bramer, Fía, og þess óskar þú vonandi ekki
framar?"
„O-nei, það stendur á sarna; en það ætla
ég að segja þér, að það er ekkert réttlæti í
því, láti Guð almáttugur hana ekki verða
sérstakrar hjúkrunar aðnjótandi, áður en
hún deyr,“ sagði Fía með þykkjuþunga.
„Láttu hann um það, Fía; þú skalt ekki
leggja þig fram í það. Hann ræður eflaust
sjálfur fram úr þeim greinum eins og öllu
öðru, það geturðu reitt þig á,“ sagði Adam.
Nú var barið að dyrum.
„Góða, eru gestir að koma núna, líttu
eftir, hver það er, Fía.“
Það var ungfrú Evensen, gjaldkerinn hjá
Ivarsen kaupmanni. Hún brosti, þegar hún
kom inn um dyrnar, en Adam virtist hauks-
nefið jafnlrvasst eftir sem áður. Hún hafði
roðnað lítið eitt í kinnum við gönguna upp
brattan Vitasríginn, enda var hún orðin
þreytt.
„Vitastígurinn er erfiður," sagði hún og
settist.
„Það var gaman, að þér skylduð líta upp
hingað einu sinni,“ sagði Fía. Hún skikli
ekkert í, hvert erindi ungfrú Evensen gæti
átt þangað upp eftir. Auðvitað þekkti hún
hana lauslega úr búðinni, en heldur ekki
meira.
„Það er svo rólegt og friðsamlegt hérna
efra hjá ykkur,“ sagði hún og 1 itaðist um í
stofunni.
„Já, hér er enginn annar hávaði en í sjón-
um, einstöku sinnum; en við hann erum
við nú orðin svo vön,“ sagði Adam.
„En hvað þið eigið gott!“
„Já,“ sagði Fía, „við eigurn gott, meðan
við fáum að halda heilsu." Hún horfði lát-
laust á ungfrú Evensen og gat með engu
móti skilið, hvað hún væri að fara. Þetta var
á miðjum síðdegi, að minnsta kosti fyrir
búðarlokun, svo að það gat eigi verið sér til
skemmtunar eingöngu, að hún var hingað
komin. Adarn fannst nú víst, að sér væri of-
aukið og hugsaði, að konurnar myndu helzt
vilja vera einar. Hann fór því upp í turn-
inn til að líta eftir Ijóskerinu. Fíu virtist
ungfrú Evensen óróleg, eiirs og eitthvað am-
aði að henni. Það var eins og hún gæti
hvergi setið um kyrrt.
„Ég hefi alltaf heyrt, frú Stolz, að þér sé-
uð svo góð. Reglulega hjartagóð.“