Nýjar kvöldvökur - 01.07.1943, Blaðsíða 22

no
VITASTÍGURINN
N. Kv.
Fía roðnaði. Hún vissi ekki, hverju svara
skyldi, en sagði svo að lokum:
„Við verðum öll að vera eins góð og við
getum, hver við annan, ungfrú Evensen."
„Já, þar væri nú vandalaust, ef allir væru
það.“ Ungfrú Evensen færði sig til í stóln-
um. „ívarsen kaupmaður er mjög veikur,"
sagði hún allt í einu og leit niður. Það var
elcki laust við, að hún roðnaði lítið eitt.
„Er ívarsen veikur? Ég sá hann í fyrra-
dag,“ sagði Fía.
„Hann varð skyndilega veikur í morgun.
Ég hefi litið eftir honurn í allan dag, en nú
gat ég ekki gert meira, þvi að hann varð svo
órólegur. Góða frú Stolz, viljið þér nú ekki
hjálpa mér?“
Fía var þegar fús til þess. Það var ekki nei
til í hennar munni, þegar um hjálp var að
ræða, þótt hún væri venjulega allóhlífin og
gæti flett miskunnarlaust ofan af breysk-
leika náungans.
„Nei, er ívarsen svona lasinn? Já, það verð-
ur honum enginn hægðarleikur, þegar hann
á að gera upp reikningana við himnaföður-
inn,“ sagði Fía.
„Æ, hann hefir nú samt verið góður mað-
ur,“ sagði ungfrú Evensen. Hún þurrkaði
eilítið tár, sem læðzt hafði afvega.
„Góður? Ég kalla það enga góðmennsku
að sitja að svalli langt fram á nætur, oft á
viku, í stað þess að gera gott með peningun-
um sínum.“
Nú var ungfrú Evensen ekki framar und-
irleit. Hún lyfti hauksnefinu og var albúin
að höggva. Henni þótti vænt um ívarsen,
og réðist. einhver á hann, var hún viðbúin
að verja hann með oddi og egg. Hvorki Fía
né neinn annar hafði rennt grun í, að hún
elskaði ívarsen og lrefði þótt vænt um hann
öll þessi ár, sem hún hafði setið i glerskápn-
um í búð hans. Þann leyndardóm hafði hún
borið með sjálfri sér. Og hún hafði glaðzt í
hvert sinn, sem hann hafði kinkað til henn-
ar kolli eða brosað til hennar.
„O, hann hefir nú ekki drukkið meira, en
hann hefir vel þolað, frú Stolz,“ sagði hún.
„Haldið þér kannske, ungfrú Evensen, að
hann liafi fengið rauða nefið og ístrubelg
sinn í bindindisfélaginu? O, sei-sei-nei, svo
einföld erum við nú ekki. Annars finnst
mér, að hann hefði getað gert eitthvað gott
með öllurn peningunum sínurn. Það eru
margir fátæklingar hérna í bænum.“
„Það eru sennilega öll þessi ferðalög
hans, sem valda þ\ í, að svo margir öfunda
hann.“
„Ég öfunda enga manneskju, ungfrú E-
vensen. Ekki agnar ögn. Hann hefir ferðazt
eins og brjálaður maðui', að sagt er, bæði til
Lundúna, Parísar og annars í allar áttir."
„ívarsen hefir borðstofu. sína fulla af silf-
urbikurum frá ferðum sínum. Ég skal segja
yður, að það er dýrðleg sjón, frú Stolz. Á
hverjum bikar stendur mánaðardagur og
ártal, og hve marga kílómetra hann hafi far-
ið í hverri ferð.“
„Hafi hann ekki gert annað en að tæma
alla þessa bikara á leiðinni, þá hefir hann
bara ferðazt út í bláinn, ungfrú Evensen,
það getið þér reitt yður á. Og þá getum við
sagt eins og um Jónas í hvalnum: Víða hefir
hann farið, en lítið hefir hann séð. Ha-
ha-ha!“
Ungfrú Evensen leið ekki vel. Henni
gramdist, að frú Stolz skyldi geta gert að
gamni sínu á annarri eins alvörustund. Það
lá við, að hún sæi eftir að hafa farið alla leið
upp í vita. Niðri í bænum gat hún fengið
meira en nóg af skensi og glósum um ívar-
sen, og hún hafði ekki komið hingað upp
eftir í þeim erindum. Nei, hún hafði búizt
við og vonað að finna þar samúð og hugg-
un. Henni varð æ torræðara, hvernig sér
hefði annars getað dottið í hug að fara
hingað upp eftir; en það var eins og einhver
rödd hefði rekið á eftir henni og sungið í
eyru hennar: „Upp, upp í hreint loft, það
mun hressa þig!“ Niðri í bænum var allt
grátt og í þoku, en uppi í sólskininu blikaði