Nýjar kvöldvökur - 01.07.1943, Qupperneq 42

126
DÆTUR FRUMSKÓGARINS
N. Kv.
Hodkin hlýddi skipuninni og hvarf síð-
an á braut, til þess að sækja Henry.
„Hvers vegna hafið þér látið taka mig
fastan?“ spurði Henry skjálfandi röddu, „ég
veit ekki til að ég hafi brotið neitt af mér
hér.“
„Haltu kjafti, þræll,“ æpti Marano og
sparkaði til hans.
Henry brá, er hann varð þess vísari, að
Marano vissi að hann var þrælborinn. En
hann náði sér fljótlega aftur.
„Þó ég sé þræll, þá á ég rétt á að vera með-
höndlaður mannúðlega og að ekki séu brot-
in á mér landslög. Ég krefst þess að þér seg-
ið mér, hvers vegna ég liefi verið hnepptur
í fjötra."
„Af því að þú og systir þín, sem hefir dul-
búið sig eins og karlmaður, eruð stroku-
þrælar. Sem gæzlumaður hér hefi ég af
þessum ástæðum leyft mér að taka ykkur
föst. Hefir þú skilið mig?“
Á stund hættunnar og vonbrigðanna var
eins og Henry veittist nýtt þrek til að bjóða
hættunum birginn, og hann svaraði þess
vegna fullum hálsi:
„Við systkinin höfum ekki flúið burt frá
húsbónda okkar. Við erum frjálsborin og
höfum ekki haft neina ástæðu til að flýja."
„Þú lýgur,“ æpti nú Banderas, er ekki
hafði áður lagt orð í belg. „Þú og systir þín
flýðu frá Tamoraz. Það er hann, sem hefir
látið hefja leit að ykkur og sem hefir falið
mér að sjá um þann starfa.“
„Hver ert þú, sem leyfir þér að koma
með slíkar lygasögur?"
„Ég er ekki skyldugur til að skrifta fyrir
þér, vesæli þræll,“ svaraði Banderas, ,,en
eitt get ég fullvissað þig um, og það er, að
áður en dagur er af lofti, þá verðum við öll
fjögur á leið til búgarðsins við San Patrico.“
„Þangað munuð þið aldrei koma mér lif-
andi,“ mælti Henry, er sá nú að ekki þýddi
að afneita uppruna sínum. „Ef þið gefið
mér fjórtán daga frest skal ég greiða ykkur
hvert það lausnargjald, erþiðkrefjistaðfá.“
„Flón!“ mælti Marano, „hvaðan skyldu
þér svo sem koma peningar til þess?“
„Það er leyndarmál," svaraði Henry.
Þetta svar sannfærði Marano um, að
Banderas hefði sagt rétt frá öllu um samtal
þeirra systkinanna og að þau mundu vita
um innganginn í Gimsteinadalinn.
„Heldurðu að þú getir slegið ryki í aug-
un á fullorðnu fólki. Og þó svo væri, að þú
vissir meira en þú vilt láta uppi, þá mun
þér aldrei takast til lengdar að halda
nokkru leyndu fyrir okkur. Ég mun sjá um
það.“
„Ég er ekki að blekkja ykkur. Leyndar-
mál mitt er í sambandi við gullnámu, sem
ég hefi nýlega fundið.“
„Og hvar er hún.“
„Það get ég ekki sagt ykkur, að svo
stöddu. Enda má það gilda ykkur einu, ef
ég aðeins greiði ykkur skilvíslega það sem
um er samið.“
„Við höfum,“ mælti Marano, „enga trygg-
ingu fyrir, að þú standir við loforð þitt. Og
ef við sleppum þér nú, þá verður örðugra
að handsama þig síðar, ef illa fer. Það eina,
sem við undir þessum kringumstæðum ger-
um okkur ánægða með er, að þú segir okk-
ur skilyrðislaust hvar þessi gullnáma þín
er, og hvernig hægt er að komast þangað."
„Það segi ég aldrei,“ svaraði Henry.
„Vesæli þræll!“ urraði Marano. „Þú ætlar
aðeins að svíkja okkur. Þú veizt ekki um
neina gullnámu, en hyggst með lýgi og
svikum að öðlast frelsi þitt aftur. En þér
skal ekki verða kápan úr því klæðinu.“
„Ég hefi sagt ykkur satt,“ mælti Henry,
„ég er heiðarlegur maður og hefi engar til-
hneigingar til að frelsa mig með lygum.“
„Negri — heiðarlegur!" hló Marano fyr-
irlitlega. „Segðu okkur þá sannleikann um-
svifalaust, — það er heiðarlegast."
„Nei, ég treysti ykkur ekki, ég veit að þið
eruð samvizkulausir fantar, sem munuð
ráða mig af dögum, strax og ég hefi gert
ykkur uppskátt leyndarmál mitt!“ — (Frh.).