Nýjar kvöldvökur - 01.01.1944, Síða 44

30
VITASTÍGURINN
N. Kv.
berginu og var að skrifa. Ég varð þess aldr-
ei var, að hún sendi neitt bréf, hún aðeins
skrifaði og skrifaði, hverja blaðsíðuna á
fætur annarri og. . . . brenndi þeim síðan!
Ég stakk upp á því, að við skyldum ferðast
til útlanda, því að ég hélt, að það myndi
verða henni til afþreyingar og hressingar.
Það hlaut að vera eitthvað að taugum henn-
ar. Ég gerði óteljandi sjúkdómsgreiningár,
en allt var jafn dularfullt og óskiljanlegt.
Ég reyndi allt, sem hugsast gat, en ekkert
kom að haldi. Bænþrungin augu hennar
sögðu aðeins eitt og hið sama: Láttu mig í
friði. Loks rann upp fyrsti aðfangadagur á
nýja heimilinu okkar. Ég hafði lengi lilakk-
að til hans og dreymt um að halda hann há-
tíðlegan, eins og við vorum vön að gera
heima á prestssetrinu, þegar ég var barn.
Þetta stafaði ekki af neinni trúhneigð hjá
mér. Þú veizt, að ég er ekki þannig gerður;
ég hefi einna helzt verið algerður fríhyggju-
maður. Það er svo einkennilegt með okkur
prestssyni, sem höfum alizt upp á strang-
kristilegum heimilum.. að tilfinningalíf
okkar snýst oft í þveröfuga átt. En ég var nú
samt svo afbrigða hamingjusamur, að ég
varð barn á ný. Ég segi þér alveg satt, að ég
fór að lesa jólasálma og gekk um og raulaði:
Heims um ból lielg eru jól, — og
í Betlehem er barn oss fætt,--------
Ég hafði líka náð í ofurlítið jólatré og
skreytti það eftir beztu getu með marglit-
um pappírsræmum, eplum og gylltum hnet-
um og öllu tilheyrandi. Ég var á ný tekinn
að trúa á Jesúbarnið, á jötuna í Betlehem, á
vitringana frá Austurlöndum og stjörnuna,
sem vísaði þeim leið. Allt þetta reis nú upp
í huga mínum, skært og bjart og geislandi
fagurt. Ég var hamingjusamur.
Ég varð að loka lækningastofunni um
daginn til þess að gera allt sem hátíðlegast.
En hvað Elín myndi verða hissa! Nú hlaut
hún að verða glöð og brosa til engilsins í
trétoppinum, hans, sem birti hinn glaða
boðskap jólanna. Ég sá lítið til hennar all-
an daginn; hún sat alltaf inni í litla her-
berginu sínu og skrifaði í sífellu. Ég vildi
ekki ónáða hana. Annars var ég sjálfur svo
önnum kafinn, og allur með hugann í sælu-
draumum bernsku minnar, að ég hugsaði
lítið út í, að hún sat einsömul þarna inni.
Ég ætlaði að hlífa henni sem mest við allri
fyrirhöfn og umstangi.
Loksins kom að því að kveikja á kertun-
um, og svo opnaði ég dyrnar á herbergi
hennar. Hún stóð þá frammi við dyr, — og
hún hafði víst staðið þar lengi og beðið
þess, að ég skyldi opna hurðina. Ég opnaði
faðminn við henni og sagði: Elín, nú er ég
búinn að kveikja á jólatrénu! Hún steig
tvö-þrjú fet áfram, starði utan við sig á tréð,
1 jósin, á allt saman.
Loksins festi hún inndælu augun sín á
englinum með pálmagreinina. Hún var ná-
föl, Gottlieb, og augu hennar voru óeðli-
lega gljáandi. Ég barðist við að kæfa grát-
inn, sem brauzt upp í kverkar mér mitt í
allri þeirri hamingju, sem ég hafði hugsað
mér. Ég ætlaði að taka hana í faðminn og
kyssa hvíta ennið hennar; en þá hné hún á
kné fyrir fætur mér og lá þannig þögul og
með örvæntingarsvip, en þó án þess að
gráta, og starði á trétoppinn. Loksins greip
hún í barm sér og dró upp bréf, sem hún
rétti mér; ég sá varir hennar bærast, en gat
aðeins greint tvö orð: „Jólagjöfin mín“.
Svo hneig hún alveg niður. Ég bar hana
upp og lagði hana á rúmið. Síðan lagði ég
kalda bakstra á gagnaugu hennar og reyndí
allt, sem mér gat komið til hugar.
„Það er ólag á taugunum þínum, barn,“
sagði ég, „þú þarft aðeins hvíldar við. Ég
hefi séð mörg tilfelli ef þessu tagi. Þú verð-
ur óefað bráðum frísk aftur.“ Hún fylgdí
öllum hreyfingum mínum með órólegum
augum. En loks lokaði hún augunum. Ég
hélt, að hún svæfi, og fannst bezt að lofa
henni að vera einni dálitla stund. Þegar ég
kom ofan aftur, stóð litla jólatréð mitt þar