Nýjar kvöldvökur - 01.01.1944, Qupperneq 45

N. Kv.
VITASTÍGURINN
31
svo bjart og fagurt og blikaði við mér í allri
Ijósadýrð sinni.
„Jólagjöfin hennar!“ Ég opnaði bréfið og
las.... Ég skildi ekki neitt í neinu. Allt
hringsnerist fyrir mér. Loksins gat ég þó
áttað mig. . . .
Ég slökkti á kertunum og setti tréð út í
garðinn. Enginn fær að vita, hvað í bréfinu
stóð. Aðeins þér, vinur minn, segi ég þetta:
Hún hafði orðið fórnarlamb hins dular-
fulla máttar í mannseðlinu sem bugar hinn
bezta vilja og leggur líf margra í auðn, oft
og tíðum hinna hjartaheitustu og fíngerv-
ustu. Hún hafði barizt á móti giftingu okk-
ar í örvæntingu og af öllum mætti. Hún
hafði fallið á kné fyrir gömlu konunum og
sagt þeim, að hún gæti aldrei framar horfst
í augu við mig, að hún hefði svikið sína
einu ást í augnabliks algleymi. Gömlu kon-
urnar neyddu hana. Þær vildu sjá henni
farborða með giftingu, hvað sem það kost-
aði! „Þetta jafnar sig allt saman, þetta eru
hversdagslegir hlutir, Elín.“ En hún gat
ekki lifað á lygi. Það brenndi hana með sár-
um sviða djúpt inn í sálina, þegar ég tók
hana í faðminn og sagði: „Inndæla, saklausa
ástin mín.“ .... Hún unni mér „framar
öllu í heimi“, þess vegna var henni svo
óbærilegt að hafa brugðizt mér í tryggðum.
Vesalings Elín, ég var fús að fyrirgefa henni
allt. En hún vildi ekki þiggja þá fórn. Hún
hélt, að hún myndi aldrei nokkru sinni
hljóta hjartafrið á mínu heimili. Við yrð-
um að skiljast.
Ég fylgdi henni á skipsfjöl, þegar hún
fór.. . . “
,,Er hún enn á lífi?“ spurði Gottlieb
hrærður.
„Hún fórnar sér fyrir þá, sem þjást og eru
sjúkir. Hún er Rauða-kross-systir. Ég veit
ekki hvar.“
Það var lengi hljótt í stóru stofunni.
Hvorugur vinanna mælti orð frá munni.
Ekkert hljóð né hreyfing heyrðist í öllu
húsinu. Þeir sátu og horfðu inn í aringlæð-
urnar, unz þær kulnuðu að fullu. Loksins
hrukku j^eir upp við það, að Tínus fór að
skurka eitthvað frammi í eldhúsinu. Gott-
lieb stóð upp og tók í liönd Krögers.
„Hertu upp hugann, Kröger! Lífið er
nú ekki öðruvísi; en minnstu þess, sem
gamalt máltæki segir: Ætíð er dimmast
undir dögun!“
„Ég hefi nú beðið svo lengi eftir dögun-
inni, Gottlieb, í sjö óralöng ár. . . .“
„O, þú ert nú ungur ennþá. Heldurðu,
að himnafaðirinn ætli að fleygja þér út-
byrðis á miðri leið? Nei, það er eflaust ein-
hver tilgangur með öllu þessu!“
„Ætli það? Ætli það?“ sagði Kröger hæg-
látlega.
„Nú skulum við fyrst lífga aftur eldinn
á arninum. Komdu með birkivið. Ég sé, að
þú liefir gnægð af honum. Taktu stóra
kubba!“ Kröger var annars hugar, en gerði
samt eins og Gottlieb bað hann. Hann lagð-
ist á kné frammi fyrir arninum og reif næf-
ur af stærstu skíðunum og kveikti í honum.
Loginn blossaði upp á svipstundu.
„Lítu á skuggana á veggnum, hvernig
þeir dansa í logsvifi arineldsins. Það eru
heilladísir lífsins, sem snúa aftur heim til
þín, piltur minn!“
Kröger stóð frammi fyrir arninum og
horfði á skíðlogandi eldinn. sá hvernig log-
arnir teygðu sig upp í reykháfinn — upp —
upp — alltaf upp á við.
„Eleiri Ijós, meiri birtu, Kröger!“ kallaði
Gottlieb. „Kveiktu fleiri ljós. í stóru ljósa-
krónunni líka, alls staðar! Hér á að vera há-
tíð í kvöld. Hátíð fram að dögun!“ Hann
lagði báða risahnefa sína á axlir Krögers,
svo að hann kiknaði í knjám.
„Hefirðu kveikt alls staðar?“ spurði Gott-
lieb.
„Nei, þú ætlast þó varla til, að ég fari að
kveikja líka inni í lækningastofunni og
biðherberginu?"
„Alls staðar, hefi ég sagt, ekkert nurl og