Nýjar kvöldvökur - 01.04.1951, Page 21

N. Kv.
SVEINN SKYTTA
57
verða ljóst, að þér myndi hafa verið tiltölu-
lega auðvelt að koma ár þinni betur fyrir
borð og róið langt áleiðis í henni veröld.“
„Jæja, ef til vill, en á hvern liátt þá?“
„Þú ert duglegur hermaður."
„Æ, til þess þyrfti ég að vera eðalborinn
nraður, þar sem það eru aðeins aðalsmenn,
-sem komast eitthvað áleiðis á þeirri braut.“
„Þannig er það hérlendis; en þti gætir
leitað fyrir þér í erlendri herþjónustu.“
„Hjá hverjum?"
„Hjá þeim, sem voldugastur er, Sveinn
Gjönge! Því að hann mundi bezt geta laun-
að þér að verðleikum. Og þar eð nú eru það
Svíar, sem voldugastir eru, mundi ég ^ð
mínu viti helzt kjósa þá.“
„Ekki væri það ólíklegt,“ svaraði Sveinn
háðslega, „og það því frekar, sem þeir hafa
lýst mig útlægan og lagt fé til höfuðs mér.
Þér munduð þá í mínurn sporum ganga í
•sænska herþjónustu?" bætti hann við með
tilgerðar kæruleysi.
„Já, vissulega."
„Æjæja, en ef þeir vildu nú ekki hafa
mig?“
„O, hver veit.“
„Auk þess þekki ég engan þann, er ég
gæti leitað til.“
„Sé þetta ásetningur þinn, munum við
alltaf finna einhver ráð.“
„Ráðið þér mér þá heilt, fyrst þér hafið
fitjað ujrp á þessu.“
,Þú ætlar þá að hugsa um þetta í alvöru?“
„Já, hvers vegna ekki?“
„Satt er það; auðveldara er að svara hvers
vegna, heldur en hvers vegna ekki, og því
mun ég mæla af fullri hreinskilni. Ég þekki
valdamann meðal Svía, sem útvegað gæti
þér þá stöðu, sem þú girnist."
„Hver er sá maður?"
„Það er leyndarráðsritarinn frá Ulfeldt
greifa.“
„Hvenær gæti ég fengið svar hans?“
„Undir eins!“
„Undir eins!“ endurtók Sveinn, „það
hlýtur að vera þér sjálfur.“
„Og ef svo væri?“
,,Já, ef svo væri,“ svaraði Sveinn og stökk
um leið að ókunna manninum, þreif í
brjóst honum annarri hendi, en dró upp
skammbyssuna með hinni, þá eigið þér
skilið, að ég sendi yður kúlu gegnum koll-
inn. en eftir á að hyggja, þá eruð þér ekki
verður þess, að heiðarlegur maður eyði skoti
á yður.“
Að svo mæltu þeytti Sveinn manninum
svo hastarlega frá sér, að hann gat ekki rönd
við reist og steyptist á höfuðið til jarðar.
Ætlaði hann þá að taka til máls, en Sveinn
greip franr í fyrir honum:
„Vesalings herra! Ég hálf kenni í brjósti
um yður, að þér skylduð ekki varast snöru
þá, sem ég lagði fyrir yður til að komast að
raun um, hvað fyrir yður vekti. Og slíkan
mýflugnamangara lraldið þér færan um það
að fá mig til að svíkja þjóð nrína og föður-
land! Og satt að segja þyrfti ég alls ekki á
yðar hjálp að halda, þar sem sænski general-
inn Gustav Steenbuk þegar í fyrra bauð mér
lröfuðsmannsvirðingu og þjónustu hjá sér.
— Nei, snúið heim aftur, herra gehejme-
ritari! I nótt læt ég yður lrlaupa, heilan en
þó halaklipptan, en vilji svo tii, að við hitt-
umst í annað sinn, getið þér beðið guð fyr-
ir vður. — Nú vitið þér, hvaða mann Sveinn
Gjönge hefur að geyma.“
Síðan sneri Sveinn við honunr baki og
gekk á brott; en maðurinn kallaði á eftir
honum, svo að lrann nanr staðar.
„Já, Sveinn Gúönge!“ mælti maðurinn.
„Nú veit ég, lrver þú ert, en þú veizt ekki
enn, hver ég er. Farðu nú með mig þang-
að, sem þú hafðir ætlað að fela þig, svo að
ég geti sagt þér niðurlag erindis míns. Til
þessa hefur þú aðeins heyrt fvrri helming
þess.“
„Hvað eigið þér nú við?“ spurði Sveinn
forviða. „Ætlið þér nú að reyna á nýjan
leik að snúa á mig? Ég hefði nú haldið, að
8