Nýjar kvöldvökur - 01.10.1951, Page 18

132
ERFÐASKRÁIN HENNAR
N. Kv.
svo lengi fjarverandi, en þau fóru þá í
kaffihús á næsta götuhorni. Hvorugu þeirra
kom til hugar, að þetta væri í síðasta sinn,
sem þau sæjust. Þá voru krepputímar víða
um heim. Kvikmyndahúsum flestum varð
að loka, og aðstoðarmaðurinn fór eitthvað
út í buskann til að leita sér atvinnu.
Þá vildi það til einn daginn, að lögregl-
unni var gert aðvart urn það, að í nokkra
daga hefði ekki sézt til gamallar konu, sem
byggi alein í þriggja hæða múrsteinshúsi á
vissum stað í New York. Lögreglumennirn-
ir opnuðu útidyrahurðina að þessu skugga-
lega húsi með gaslýsingu. Þeir flýttu sér
gegnum tómar og þegjandalegar stofurnar
í neðri hæðinni og fóru síðan upp rykugan
stiga að svefnherbergisdyrunum. En þær
voru einnig aflæstar.
Þeir heyrðu daufar stunur að innan. En
er Jreir reyndu að brjóta upp hurðina,
reyndist hún svo sterk, að þeir unnu ekk-
ert á, jrótt þeir beittu sameinuðum kröft-
um sínum. Þeir urðu því að reisa stiga upp
að svefnherbergisglugganum utanverðum,
götumegin. Þarna inni lá gamla konan
rænulaus, hálflömuð og með svæsna lungna-
bólgu. Hún var þegar flutt á sjúkrahús og
andaðist Jrar um nóttina.
Þessi hruma, gamla kona hafði gert erfða-
skrá sína. Fannst hún í einum banka borg-
arinnar, undrirituð nafni hennar: — Edna
Mors Allin Elliot. Meðal ýmissa líknar-
gjafa kom í Ijós, að hún hafði einnig mun-
að eftir aðstoðarmanni kvikmyndahússins:
— „Ég ánafna lionum gjöf þessa sökunr
Jress, að nreð lrans aðstoð hlaut ég margvís-
leg forréttindi í kvikmyndahúsinu, senr
stuðluðu að Jrví að gera undanfarin ár ævi
minnar bjartari og skenrnrtilegri, lreldur
en þau hefðu orðið ella. Hann jók einnig
nrjög gleði mína og ánægju nreð kurteisi
og vinsamlegri franrkonru sinni. Og hann
bjóst aldrei við neinu endurgjaldi af minni
hálfu.“
En hvar var nú aðstoðarnraðurinn niður-
konrinn Hans var leitað lengi, og loks
fannst nraðurinn með írabláu augun senr
þjónn á sjúkrahúsi, Jrar sem hann var rétt
aðeins matvinnungur. Og n ú var lronunr
tilkynnt, að gamla vinkona lrans lrefði arf-
leitt hann að nærri lreilli nrilljón dala.
Þetta var frum-upphæðin. En með skött-
unr og öðrunr skylduálögum rýrnaði hún
niður í liðlega 150,000 dali.
Nú skuluð þið ekki misskilja nrig, lesend-
ur góðir. Slíkir viðburðir sem Jressi eru
frenrur sjaldgæfir í heinri vorunr. En það get
ég sagt ykkur, að ærið oft er milljón dala
virði lramingja sú, senr einnrana lrjarta ef
til vill hlotnast af vinsemd þeirri og hlý-
legu viðmóti, er okkur kann að hafa auðn-
azt að dreifa umhyerfis okkur á lífsleiðinni.
(Þýtt úr ensku. — H. V.)
Skrítlur.
Karl litli: „Á ég að lána þér skrúfjárn,
frænka mín?“
Frænka: „Hvað á ég svo senr að gjöra við
Jrað, litli vinur minn?“
Kalli litli: „Jú, pabbi sagði í gær, að þú
værir nreð lansa skrúfu.“
—o—
Lögregluþjónninn: ,;Eg held að við höf-
unr fundið konuna yðar, senr var týnd.“
Maðurinn: „Haldið þér Jrað? Hvað segir
hún?“
Lögregluþjónninn: „Ekki neitt.“
Maðurinn: „Þá er Jrað ekki konan mín.“
—o—
A. : „Er það satt, sem ég hefi heyrt, að
Jrú ætlir að skilja við konuna þína?“
B. : „Já, satt er það. Það er líka Jrað einá,
sem við lröftlm verið sanrmála unr, nú upp
á síðkastið.“ .