Nýjar kvöldvökur - 01.10.1951, Síða 20

134
SVEINN SKYTTA
N. Kv.
skallanum með því að gi'eiða hnakkahárið
sem lengst fram á við.
„Svona, líttu nú bara á!“ sagði liann
hreykinn. „Nú getur hann farið og boðið
kaupmanninum inn. Fæi'ðu okkur einnig
flösku af franskvíni neðan úr kjallaranum,
liérna er lykillinn, en hann má ekki stinga
annarri á sig, eins og hann gerði síðast!“
„Það hef ég alclrei gert,“ mælti aumingja
skrifarinn og stokkroðnaði við móðgunina.
„Hvað ætli ég skeyti um það, þótt hann
neiti þessu!“ hrópaði Tyge. „Flöskurnar
voru nítján skönnnu áður en hann sótti ]}á
síðustu handa mér, og daginn el'tir taldi ég
þar aðeins seytján, skal ég segja honum!
Hérna er lykillinn. Og svo út með hann og
færðu okkur b'ka þrjú hrein glös hingað
inn.“
Skrifarinn ætlaði að gera einhverja at-
luigasemd, en lénsmaðurinn stappaði í gólf-
ið og benti á dyrnar og settist síðan sjálfur
fyrir framan eikarborðið mikla og tók að
dreifa skjölum og blöðum út um það allt,
svo að þeir, sem inn kærnu, hlytu að halda,
að hann hefði verið þar önnum kafinn að
vinnu sinni.
Rétt á eftir gekk hinn umræddi kaup-
maður inn í salinn. Hann var lítill maður
vexti, fölur í andliti og boginn í baki,
kænskulegur á svip, og bar mjög á sífelld-
um og fjölbreytilegum svipbrigðum hans.
Hann leiddi við hönd sér unga stúlku,
grannvaxna og barnalega, í dökkri klæðis-
kápu. Hún roðnaði af feimni og leit niður,
er hún hneigði sig fyrir lénsmanninum.
„Gerið þér svo vel, kæri Espen, fáið þér
yður sæti!“ mælti Tyge og brosti lítillát-
lega, um leið og hann vísaði kaupmannin-
um til sætis við hlið sér. „Það er mér mikil
ánægju að sjá, að hann veitir mér þá óvæntu
gleði að hafa tekið með sér elsku dóttur
sína.“
„()vænta!“ endurtók Espen hvumsa.
„Skrifaði ekki náðugi herra lénsmaðurinn
skýlaust í bréfi sínu, að ég skyldi taka með
mér Elínu litlu og alls ekki koma án henn-
ar.“
„Nú, jæja þá, kannske það!“ sagði léns-
maðurinn, sem gramdist að kaupmaðurinn
skyldi ekki átta sig og skilja hann betur.
„Eg skrifaði þá þetta í því skyni, að herra-
garðurinn hérna mundi vera hæfilegri stað-
ur fyrir jungfrúna litlu lieldur en bærinn,
þar sem nú úir og grúir af fjölda óstýri-
látra og hrottalegra hermanna."
Espen skellti upp yfir sig. „Æ, lierra vel-
æruverðugi lénsmaður! Þér þurfið alls ekki
að vera með neina vafninga. Við skulum
heldur ganga beint að verki. Eg hefi þegar
skýrt Elínu minni litlu frá, að ef til vill
muni hún setjast liér að í höllinni fyrir fullt
og allt og stjórna húsi náðugherrans, hafi
ég annars gengið úr skugga um, að náðug-
um herranum geðjist vel að samvistum við
hana.“
„Nei, hafið þér sannarlega gert það!"
mælti Tyge harðánægður og dró hálsklút
sinn betur upp undir hökuna, sem af vilvilj-
un hafði orðið öllu meira áberandi, en
hann kærði sig urn. „Og hvað segir svo hin
kleine Elín við þessu?“ spurði hann og
brosti eins vinalega, og lionum var auðið.
Mundi ekki litla stúlkan hafa gaman af að
eiga lieima hérna í þessum fallegu og stóru
stofum og eignast nýja kjóla úr silki og fín-
asta hollenzku klæði, og láta heimilisfólkið
mitt þjóna sér og hafa ekkert annað fyrir
stafni en að sjá um mig í ellinni? Hvernig
lízt henni á það?“
Unga stúlkan þagði og gat ekki stunið
upp neinu orði í geðshræringu sinni. Hún
áræddi nú í fyrsta sinn að líta upp og fram-
an í nærri tannlaust greppitrýnið, og bláu
augun hennar og svipurinn allur var gagn-
tekinn af ótta ,ng bænþrunginni eftirvænt-
ingu. / i
„Elín!“ sagði faðirinn byrstur og hvessti
á hana augun. „Getur hún ekki svarað herra
lénsmanninum?“
Elín spennti grannar greiparnar á brjósti