Nýjar kvöldvökur - 01.10.1951, Qupperneq 21

N. Kv.
SVEINN SKYTTA
135
sér og hvíslaði lágt og skjálfrödduð, svo að
varla heyrðist:
„Æ, náðugi herra! Ég vil svo gjarnan setj-
ast að hérna í höllinni. Æ, verið þér rnisk-
unnsamur við mig, litla stúlku.“
„Mikill heimskingi getur faðir hennar
verið,“ svaraði Tyge Höeg, „ég hefði ekki
átt að segja þetta svona blátt áfram. Hann
hefir borið upp kærustu hjartans ókir mínar
alveg þveröfugt. Ég myndi nú sízt af öllu
vilja hryggja hana eða gera henni nokkuð til
meins. Þurrki hún nú fallegu augun sín og
bregði sér ofan til ráðskonunnar. Ég þarf
að spjalla einslega við föður hennar á með-
an.“
Elín reis á fætur og varð glöð við að fá
að fara burt.
„Komi hún hérna snöggvast, áður en hún
fer ofan,“ mælti Tyge og setti upp eins vina-
legan svip, og honum var frekast unnt.
„Komi hún hingað, sæta brúðan mín, svo
að ég geti klipið ofurlítið í rauðu kinnarnar
hennar."
Elín hlýddi liikandi, og flýtti sér síðan
út úr salnum.
„Jæja þá, herra lénsmaður!" mælti Espen,
er þeir voru orðnir einir, og skákaði sér nið-
ur í stólinn við hliðina á Tyge. „Hvernig
lízt yður svo á litlu stúlkuna?“
„Yfirleitt allvel, hún er lagleg á að líta,
og þér segið, að hún sé vön hússtjórn heima
hjá yður; en þér farið aðeins aftan að sið-
unum og alveg öfugt með þessu hjali yðar
og blaðri, svo að þér hafið gert stúlkuna
dauðhrædda."
„Látið þér mig bara sjá um það,“ mælti
kaupmaðurinn. „Ég er Elínu kunnugastur
og veit því vel, hvað ég geri.“
„Jæja, jæja, hvers krefjist þér þá fyrir,
að ég fái hana hingað til mín á herrasetrið?“
„Við vorum nú orðnir ásáttir um það; ég
krefst aðeins að lá allan hálminn í húsgarð-
inum hérna fyrir utan.“
„Það er alltof mikið, Espen, það er svei
mér of mikið. Þér hafið nú þegar tæmt tvær
af hlöðum vorum, og hvernig lialdið þér
svo að fari fyrir mér eftir á, þegar að reikn-
ingsskilunum kemur?“
„Ég býst nú við, að þér getið sparað yður
öll reikningsskil framvegis,“ svaraði Espen
og hló dátt. „Við seljum Svíjunum allan
hálminn, og aðrir luisbændur verða senni-
lega ekki hér til lands héðan af.“
„Hve mikið höfðuð þér upp úr því síð-
ast?“
„Já, hamingjan góða! Hingað til hefi ég
ekki fengið svo mikið sem einn skilding af
borguninni. Þessi bannsettur höfuðsmaður
frestar alltaf borguninni dag frá degi. Síð-
ast hafði hann lofað því hátíðlega að borga
mér í dag, en er ég kom til herbúða hans í
morgun, hagaði hann sér algerlega eins og
vitstola maður, blótaði og hrópaði upp yfir
sig og sagði að kapelláninn hefði stolið frá
sér fimmtíu þúsund ríkisdölum."
Tyge skellti upp yfir sig. „Æ, segið sög-
una upp aftur,“ lirópaði hann, „það er
hressandi að geta hlegið almennilega. Ekki
nema það þó, kapelláninn, þessi bannsettur
blánefur! — Hvað sögðuð þér, að það hefði
verið mikið?“
„Hvorki meira né minna en fimmtíu þús-
und ríkisdalir," endurtók kaupmaðurinn.
„En annars kvað vera eitthvað satt í þessu,
því að ég spurði Manheimer liöfuðsmann
nánar um þetta og komst þá að því, að
tengdafaðirinn, presturinn gamli, hafði af-
hent uppliæð þessa svonefndum Sveini
Gjönge, sem svo margar sögur fara af hér
um sveitir, og að hann hefði átt að fara
með peningana til Kaupinhafnar. Og það
er satt og víst, að í nótt liafi verið heljar
mikið uppistand og gauragangur í bænum."
Tyge hafði sigið niður í stólnum og virt-
ist í djúpum hugleiðingum án þess að veita
sögu Espens frekari gaum. Skyndilega rank
hann upp og hrópaði:
„Fimmtíu þúsund ríksidalir! — Ha?“
„Já, það er svei mér laglegur skildingur."
„Ég myndi svei mér ekki lúta kónginum,