Nýjar kvöldvökur - 01.10.1951, Qupperneq 25

N. Kv.
SVEINN SKYTTA
139
varð mönnum heldur en ekki starsýnt á
liann, liann var eldrauður í andliti og gljá-
andi af svita, augun stai'andi, og undir
hendinni bar liann föt sín í stórurn böggli.
Án þess að mæla orð af munni þaut liann
að borðinu, þreif ölkönnuna tveim liönd-
um og drakka hana í botn í einum teyg.
Að því loknu virtist hann jafna sig. Hann
kinkaði kolli til Sveins og mælti:
„Það var sem ég sagði. í kvöld hefur ref-
urinn liugsað sér að fara á liænsnaveiðar.
Annars bað lénsnraðurinn mig að skila til
þín, að hann bæði þig að sýna sér þann
heiður að korna upp til sín í salinn. Hann
vill ræða við þig um málefni, sem honum
er mjög lrugleikið.“
Sveinn reis þegar upp og gekk út, og Ib
fór á eftir honum, en sneri sér við í dyrun-
um og sagði við piltana tvo, þjóna léns-
mannsins:
„Vill ekki annar hvor ykkar, drengir
góðir, segja við ráðskonuna, að lénsmaður-
inn biðji hana að gefa mér eitthvað að
borða af því allra bezta, sem hún liafi til
í búrinu, en þetta verði að gerast tafarlaust,
því að ég sé alveg að leggja af stað.“ Að svo
mæltu fór Ib fram fyrir til Sveins, sem beið
hans fyrir framan dyrnar.
„Jæja,“ hvíslaði Sveinn, ,,þú hefur þá
heyrt eitthvað?“
„Ég heyrði livert orð, sem þeir sögðu.
Þeir hafa þekkt þig og getið sér til, livað
við höfunr meðferðis. Lénsmaðurinn skrif-
aði ofurstanum á Jungshoved bréf og bið-
ur hann að senda sér nokkra nrenn til að
taka þig lröndum. Og kaupnrangarinn er
þegar farinn af stað með bréfið.“
„Hver skollinn! Kaupmaðurinn?"
„ já, en ég ætla nú að lrjálpa honurn til
að koma því til skila,“ mælti Ib borgin-
mannlega. „Meðan ég er í burtu, verður
þú að ná þér í lrest og halda af stað eins
fljótt, og auðið er. Farðu út eftir engjunum
og segðu mér svo, lrvar við eigum að hitt-
ast.“
„Ég held í áttina til skógarins hjá Lekk-
inde og bíð þar. Verði ég farinn þaðan, þeg-
ar þú kenrur, þá geturðu rakið sleðaförin
í snjónum.“
„Jæja þá, í Guðs friði! Heimtaðu bara
bestinn hjá lénsmanninum og flýttu þér af
stað. Hann áræðir ekki að neita þér unr
lrann og lrefur aðeins tvo nrenn lreima.“
Ib kvaddi Svein nreð handabandi og
sneri aftur til Borgarastofunnar, og þar
lrafði ráðskonan jregar framreitt rausnar-
lega máltíð.
Er hann hafði satt sig rækilega og tænrt
stóra mjaðarkönnu, reis lrann frá borði og
mælti: „Guð sé með ykkur, sónrafólk! Nú
er nrér ekki lengur til setunnar boðið.“
„Ætlið þér að leggja af stað í þessu
myrkri?“ spurði ráðskonan, senr hafði
skemnrt sér vel við að spjalla við Ib.
„Já, ég verð að halda áfranr til Lundby-
gaard og panta þar næturgreiða. Berið vini
nrínum, lénsmanninum, kveðju mína og
beztu þökk fyrir góðgerðirnar. Æjá. það er
annars satt, nú minnist ég þess, er ég nefni
nafn hans, að lrann sagði, að annar pilt-
anna gæti tekið ljósker og fylgt mér út úr
garðinunr."
Nú var kveikt á Ijóskerinu, og báðir pilt-
arnir fylgdu Ib út að girðingunni. Þar lét
hann púðurkveikju á báðar skanrmbyssur
sínar, faldi þær undir kubli sínum og
smaug síðan gegnum limgirðinguna og
runnana út á engið.
Nú hafði kaupmaðurinn litli haldið
áfram för sinni áleiðis til Jungshoved og
þrammaði kotroskinn eftir veginum og
létti undir göngu sína nreð gildum staf, er
lrann hafði skorið sér í hrísgirðingunni.
A leiðinni komu öðru hvoru upp í huga
lians óskemnrtilegar sögur um árásir og
morð á þessum slóðum, síðan styrjöldin
hófst, og voru flestar sögur þessar að ein-
lrverju leyti tengdar Sveini Gjöhge og
kenndar við hann.
18*