Nýjar kvöldvökur - 01.10.1951, Síða 27

N. Kv.
SVEINN SKYTTA
141
„Hafið þér nokkurn tíma hitt Svein
Gjönge og hans menn?“
,Svona öðru hvoru. En þeir gera mér
ekkert mein.“
„Hvernig stendur á því?“
„Eg hef einu sinni gert Sveini góðan
greiða, er hann var illa staddur, og þá gaf
hann mér merki, og láta menn lians mig
því í friði.“
„Hvaða merki var það?“
„Það var aðeins handa sjálfum mér, ekki
öðrum. — En livað er nú orðið af förunaut-
urn yðar?“
„Þeir eru víst komnir svo langt á undan,
að okkur er vissast að hraða okkur til að ná
í þá,“ mælti Espen.
„Nei“ svaraði Ib, „okkur liggur ekkert á.
Fyrst skuluð þér nú segja mér, hvar þér
hafið falið bréf það, sem þér buðust til að
færa ofurstanum á Jungshoved.“
„Bréf — til ofurstans,“ endurtók Espen.
„Mér er ekki kunnugt um neitt þess háttar
bréf.“
„Það er ekki til neins að vera að þræta
fyrir það; ég var nærstaddur í salnum, er
Tyge Höeg skrifaði það og fylgdi yður til
dyra.“
„Æ, guð náði mig, auman mann!“ hróp-
aði kaupmaðurinn, og féll á kné frammi
fyrir Ib og teygði upp hendurnar. „Getið
þér fengið af yður að gera mér mein? Eg sem
á konu og þrjú lítil, saklaus börn heiina í
Vordingborg.”
„Bréfið, bréfið!“ hrópaði Ib og dró upp
skammbyssuna.
„En ég hef ekkert bréf,“ svaraði Espen
grátandi. „Fyrst þér heyrðuð allt, sem fram
fór þarna inni, liafið þér eflaust einnig
heyrt, að lénsntaðurinn eftir á hætti við að
senda bréfið með mér og sagði, að það gæti
beðið, þangað til hann riði sjálfur yfir til
Jungshoved á morgun. Hann sagði þetta
við mig, er hann fylgdi mér til dyra, og
síðan hélt ég af stað minna erinda."
„Lofið mér þá að atliuga í vasa vðar,“
mælti Ib, er nú hafði ruglast lítið eitt í rím-
inu.
„Já, það er velkomið!" svaraði Espen og
nam staðar.
Ib rannsakaði nú rækilega allan fatnað
kaupmannsins, vasa, ermar og fóður, en
þar var ekkert bréf að finna.
„Trúið þér mér nú?“ spurði Espen.
„Ætli það ekki,“ svaraði Ib vonsvikinn.
Síðan héldu jieir áfram um hríð, kaupmað-
urinn á undan, og Ib spölkorn á eftir llon-
um og var að velta fyrir sér, livað hugsa
skyldi um bréf Jretta.
„Bíðið agnarögn!“ kallaði Iiann rétt á
eftir. „Lofið mér að líta ofan í skóna yðar.“
„Jæja, þá það,“ svaraði Espen og nam
staðar, studdi sig fram á stafinn og færði sig
úr skónum á víxl. En þar var heldur ekkert
bréf.
Síðan hófu þeir göngu sína á ný, unz Ib
nam staðar og mælti:
„Við gleymdum að líta eftir í húfunni
yðar.“
Espen tók húfuna af höfði sér og rétti Ib
hana, og glotti um leið íbyggilega í laumi;
en Ib var nægilega skarpskyggn til að veita
Jressu eftirtekt, og þar með voru örlög
Espens ráðin.
En nú voru Jreir komnir í síðustu veg-
bugðuna, og blasti við þeim Jungshoved
höll, er bar greinilega við hvítan snjóinn
umhverfis. Kaupmanninum varð léttara um
andardráttinn og hugði hættuna fjarlægjast
í hverju spori. Nú giillti hann gegnum
myrkrið varðmennina á virkisgarðinum, og
vindllugurnar a ha.ilarturninum sveifluðust
ískrandi á stöngum sínum. Samferðamenn-
irnir tveir voru nú komnir að lóninu utan
við varnargarðinn, og lá brú yfir það beint
fram undan. Espen var orðinn dauðuppgef-
inn, en nú herti hann samt gönguna. Þá
datt Ib skyndilega nokkuð í hug. Hann
þreif í staf Espens, en hann streittist á móti
af öllum kröftum. Tók Ib hann þá upp
undir hendi sér og lyfti honum upp yfir