Nýjar kvöldvökur - 01.10.1951, Síða 30

144
SVEINN SKYTTA
N. Kv.
Samtal þetta, frá upphafi til enda, höfðu
þau Tam og Surtla heyrt upp á loftið. Þau
liöfðu lagzt niður á gólfið og hallað eyra
niður að lausum loftsfjölunum, og niður
um rifurnar gátu þau séð allt, sem fram
fór niðri í stofunni.
„Heyrirðu það?“ hvíslaði Surtla og not-
aði tækifærið, er þrusk nokkurt varð, þegar
Ib fór út. „Þeir liafa mjaðarkút úti á sleð-
anum.“
„Já, og inndælis mat á borðinu," svaraði
Tam. „Sá, sem nú gæti náð sér í dálítinn
bita! “
Þegar Sveinn hafði hengt kufl Ibs fyrir
aðra gluggaboruna og sinn kufl fyrir hina,
brá hann sér út fyrir vegg til að gá að, hvort
nokkur ljósglæta væri sjáanleg að utan. í
sama vetfangi reis Surtla upp á hnén og
lyfti upp einni lausu gólffjölinni.
„Hvað ertu að gera?“ spurði Tam skelk-
aður. „Gáðu að því, góða mín, að mitt auma
líf er í veði, verði þeir okkar varir.“
„Hugsaðu aðeins um það, að ég verð að
sjá um að ná í ofurlítinn kvöldverð handa
okkur tveimur svöngum vesalingum.“ svar-
aði Surtla.
„Kvöldverð?" át Tam upp eftir henni,
alveg undrandi.
Surtla svaraði engu öðru en því, að hún
kippti lausum all-löngum staf, sem var til
styrktar þaksperrunum, og síðan lagðist
hún aftur niður á gólfið og stakk stafnum
niður um opið og náði þá í matinn á borð-
inu.
„Sjáðu nú til, heillakarl, hérna höfum
við nú kvöldverðinn,“ livíslaði hún hreykin
og dró upp hafrabrauð, sem hún hafði
stungið stafnum í gegnum. „En svei mér
þá, matgoggurinn þinn, jni vilt eflaust fá
eitthvað með brauðinu. Ég held ég þekki
þig.“ Síðan stakk hún stafnum niður á ný
og fékk nú góðan drátt, — stærðar kjöt-
bjúga.
Tam hafði setið algerlega orðlaus af
undrun, en hvíslaði nú, er hann sá pyls-
uria:
„Æ, Bóthildur góða. Láttu nú staðar
numið. Það verður úti um okkur, þegar
]>eir koma inn aftur og sjá, að maturinn er
horfinn."
„Ekki er vitinu fyrir að fara hjá þér,“
hvíslaði Svartagylta. „Fátæklingar eins og
við mega ekki við jrví að liafna björginni,
og það er ekki á hverju kvöldi, sem liimna-
faðirinn er svo rausnarlegur að senda okk-
ur annað eins. Nú hefi ég séð um kvöld-
verðinn, en svo þarf einnig að Jiúgsa ofur-
lítið fyrir morgundeginum."
Meðan hún hélt Jtessa ræðu, hafði hún
fiskað upp annað brauð og dálítinn ostbita
og var nú að renna á nýjan leik, er fótatak
heyrðist fyrir utan. Dró hún Jrá stafinn upp
í skyndi og velti fjölinni niður, og rétt á
eftir komu Jjeir Sveinn og Ib inn aftur.
Ib kallaði upp yfir sig, er hann skákaði
mjaðarkútnum upp á borðið og varð Jress
var, að horfið var mikið af matnum. Hann
varð furðulega vandræðalegur á svipinn.
„Hver hefur tekið mestallan góða matinn
okkar?“ Jrusaði liann. „Líttu bara á! Borðið
er nærri tómt, og þó hefur hvorugur okkar
fengið minnsta bita ennþá.“
Sveinn gat auðvitað ekki fundið neina
ráðningu á Jiessari gátu, og jDeir brutu síðan
lieilann um hríð og veltu fyrir sér málinu,
án Jjess að komaast að nokkurri sennilegri
niðurstöðu; en uppi á loftinu sátu hjóna-
nefnurnar og gæddu sér á réttunum og
höfðu mestu skemmtun af vandræðahjali
félaganna niðri.
„Einhver hlýtur að hafa laumast inn í
stofuna, meðan við vorurn úti,“ mælti Ib.
„Án Jtess að við yrðum Jdcss varir?“ sagði
Sveinn og yppti öxlum.
„Nei, það er mjög ólíklegt. — En nú skil
ég, hvernig í öllu liggur. Það eru rotturnar,
sem liafa stolið matnum."
„Rotturnar?" endurtók Sveinn, „tvö