Nýjar kvöldvökur - 01.10.1951, Blaðsíða 31

N. Kv.
SVEINN SKYTTA
145
brauð og Iieilt bjúga og ostbita. Það er jró
nærri ótrúlegt, að þær hafi getað hlaupið
burt með allt þetta.“
,,]á, en veiztu nú hvað, Sveinn, ekki er
nú heldur trúlegt, að maturinn liafi hlaup-
ið burt sjálfkrafa. Annað hvort hafa rott-
urnar eða búálfurinn tekið liann, og ég
liefi þær fyrrnefndu frekar grunaðar, jrar eð
ég hef séð hér fleiri rottur en búálfa.“
„Jæja, verði þeim ]rá að góðu!“ mælti
Sveinn og brosti. Við verðurn þá að láta
okkur nægja leifarnar."
Síðan snæddu þeir þegjandi. Og er Ib að
lokinni máltíð þerraði liníf sinn og stakk
honum í sllðrin, mælti hann:
„Jæja, hvernig hefur þú nú hugsað þér
að koma mjaðarkútnum til skila?“
„Ég hugsa, að við reynum að fara hratt
yfir eins og hingað til.“
„Já, en heldurðu, að það gangi slysalaust?
Hér verða eflaust nægir erfiðleikar við að
stríða, sérstaklega eftir að ferð vor tekur
að fréttast. A þessari stuttu leið, sem nú er
lokið, hafa ekki færri en þrír haft pata at
leyndarmáli okkar."
„Heyrirðu það?“ hvíslaði Surtla að Tam.
„Þeir búa yfir einhverju leyndarmáli. Og
það verðum við svei mér að snuðra uppi.“
„Sá fyrsti var Manheimer höfuðsmaður,
sem við heilsuðum upp á í kirkjunni. Hon-
um var svo umhugað að ná í þig, að liann
lætur sennilega ekki sitja við þessa einu til-
raun sína. Næst var svo Tyge Höeg, léns-
maður, og sá þriðji — jæja, guð náði hans
vesælu sál, hann er nú þar, sem hinir tveir
ættu einnig að vera. — Hvaða leið hefurðu
hugsað þér, að við ættum að halda héðan?“
„Upp í gegnum Jungshoved-skógana,“
svaraði Sveinn, „þar hef ég ákveðið að hitta
tvo minna manna. Síðan laumumst við
vestur á bóginn, unz komið er norður fyrir
bæinn Köge, og þaðan á ís-til Kaupmanna-
hafnar. Á allri þessari leið munurn við hitta
Gjönge-piltana, og á hverjum mílna-mótum
bíður okkar maður með óþreyttan hest, svo
að við getum haldið hraðfari áfram. Og
þetta verður að heppnast, Ib minn góður!“
mælti Sveinn, um leið og hann lagði frá
sér hnífinn og starði fast út í bláinn. „Ég
hef sem sé sett að veði sæmd mína og ham-
ingju, bæði mína egin og. . . . “
„Þína eigin og hennar líka,“ bætti Ib við
lágum rómi.
„Hennar hverrar?" spurði Sveinn.
„Hennar, sem þú hefur aldrei árætt að
nefna í mín eyru, þótt ég sé ef til vill sá
eini í henni veröld, sem þú getur treyst
lyllilega. Hver annar en ég skyldi svo sem
vera öllu kunnugur frá upphafi? Og það
er einnig ég, sem vil þér vel og betur en
allir aðrir samanlagt. Nú nefnúm við þetta
aðeins lauslega, en ég gaf nánar gætur að
svip þínurn í hvert sinn, sem ég vissi að þú
komst heim frá höllinni frá henni, því ég
vildi sjá, hvort þú værir glaður, eða hún
hefði gert þér gramt í geði.“
Sveinn rétti honum höndina.
„Jæja, Ib minn góður!“ svaraði hann lág-
mæltur og þýðlega. „Um hvað vildirðu þá
lielzt, að ég talaði við þig? Ég er lieiðarlegur
rnaður, og ég er kvæntur systur þinni.“
„Já, það er nú svo. Þú kvæntist Önnu til
að bjarga jungfrúnni. 111 örlög þín ollu því,
að þú varðst að ganga í hjónaband, sem
hvorki naut blessunar Guðs né manna."
„Ja, nei, nei!“ svaraði Sveinn. „111 örlög
eru aðeins skynsemisskortur sjálfra vor. Það
er nú mín skoðun. Það er ekkert launung-
armál, sem fram hefur farið milli okkar
jungfrú Parsberg, frá bernskuárum okkar
og til þessa dags; en biddu mig ekki að tala
við þig um hana. Hugsanir mínar kýs ég að
bera í leyni, — hugsanir mínár og sorgir.“
„En valdi hún þér sorg, Sveinn, ættirðu
bara að láta liana halda sína götu. Hún er
hærra sett en þú, bæði að ætt og efnum, og
þess vegna er ekki jafnræði með ykkur.“
„Vel má vera, að þú hafir rétt að mæla,
Ib, mér hefur oft hvarflað hið sama í hug.
En ég á samt ekki við, að hún valdi mér
19