Nýjar kvöldvökur - 01.10.1951, Blaðsíða 34

148
SVEINN SICYTTA
N. Kv.
Sveinn stóð upp og steig út úr sleðanum
og varpaði af sér kápunni. „Liðþjálfi!“
mælti hann. „Yður skjátlast ekki, ég er
Sveinn Gjönge."
Það var aðeins Ib, sem gaf gaum að undr-
unarhrópi sumra riddaranna. Hann lyfti
höfði og litaðist um í hópnum og setti upp
ákaflega merkilegan ánægjusvip. Honuni
skildist, að Sveinn myndi þegar hafa hugsað
sér einhverja leið út úr vandræðum þessum.
Og nú mælti Sveinn:
„Ég er nú fangi ykkar, og þið hafið í dag
unnið fyrir þrjátíu silfurdölum."
„Þeir eru okkur mjög kærkomnir,“ mælti
liðþjálfinn hreykinn. „Fyrir þá skal ég
drekka skál þína, Sveinn Gjönge.“
„Þér gætuð’ gert mér annan og meiri
greiða,“ sagði Sveinn. „Þegar ég kem til
Jungshöfða, verð ég hengdur; en heima á ég
konu og lítið barn. Mætti ég þá ekki senda
þeim kveðju með félaga mínum?“
„Ætli við látum hann ekki fylgjast með
okkur.“
„Jæja þá, en veslings bóndinn hefur ekk-
ert illt aðhafst og er ekkert á mínum vegum.
Öfurstinn mun eflaust láta hann lausan.“
„Hugsast gæti það,“ svaraði liðþjálfinn,
sem ekki virtist kannast við Ib. „Jæja, tal-
aðu þá við liann, en vertu stuttorður.“
Sveinn laut ofan að Ib og hvíslaði að
honum: „Farðu að liáskæla.“
Ib var ekki seinn að átta sig og fór þegar
að skæla.
„Þú sérð vökina, sem höggvin er í ísinn á
ánni þarna? Þegar við komum þangað og
erum rétt fyrir ofan hana, skerðu sundur
reipin, sem halda tunnunni og lætur hana
velta út af sleðanum ofan brekkuna. —
Svona, skældu, skældu nú!“
Ib vældi og skældi , löngum lotum.
„ísinn mun brotna undan tunnunni,"
sagði Sveinn ennfremur, „og þá er fjársjóð-
ur okkar vel geymdur. Miðáðu svo nákvæm-
lega blettinn, þar sem hún sekkur.“
„Jæja, eruð Jrið nú ekki búnir?“ kallaði
liðþjálfinn.
„Á augabragði!" svaraði Sveinn og hvísl-
aði síðan: „Hefirðu skilið mig?“
„Já, en ég hef misst hnífinn minn.“
„Taktu Jrá utan um mig, eins og Jrú sért
að faðrna mig, og náðu í hnífinn rninn t
belti mínu.“
Ib hlýddi þessu, og með flökkumanna
fingrafimi náði hann hnífnum og lét hann
hverfa upp í ermi sína. Sveinn steig síðan á
ný inn í hóp riddaranna. Liðþjálfinn vék
sér að Sveini og mælti: „Fyrst þú ert gefinn
fyrir akstur, þá geturðu setzt upp í aftur og
keyrt bikkjuna áfranr, svo að við komumst
sem allra fyrst til hallarinnar."
Sveinn leit á Ib, og hann svaraði með því
að draga annað augað í pung. Síðan tók
Sveinn taumana og keyrði hestinn áfram.
Drekariddararnir umkringdu sleðann á Jarjá
vegu. En á fjórðu hliðina lá vegurinn á blá-
brún árbakkans, sem var snarbrattur niður
að ánni.
Ib hafði á ný setzt eins og áður á aftari
tunnuna. Meðan liann þóttist vera að vefja
hestateppinu um fætur sér, tókst honum í
laumi að skera sundur reipin, svo að nú lá
tunnan laus á sleðanum. Er þeir komu rétt
á móts við vökina, vék Sveinn hestinum al-
veg út á vegbrúnina og sló fast í hann með
svipunni. Hesturinn hálfprjónaði við óvænt
liöggið, og Ib hljóðaði upp yfir sig og velt-
ist út af sleðanum ofan í snjóinn, en ýtti um
leið tunnunni harkaralega út af sleðanum.
Hún valt Jregar af stað ofan brekkuna, fyrst
frernur hægt, en síðan lnaðara og hraðara,
og hyarf að lokum ofan í vökina, sem Tam
hafði höggvið til að' koma fyrir álagildrunni
sinni.
Atburður þessi skeði svo skyndilega og á
mjög eðlilegan hátt, að engan drekariddar-
anna grunaði, að hér væri brögð í tafli. Og
er Ib valt út af sleðanum, gaf enginn gætur
að tunnunni. Aftur á móti héldu þeir, að
Ib myndi ætla að reyna að flýja og gripu