Nýjar kvöldvökur - 01.01.1955, Síða 21

N.Kv.
SJÓNARVOTTUR
13
er á stjái fyrir framan, sem gæti hafa heyrt
til okkar. Farðu gætilega.“
Hún læddist hljóðlega að dyrunum, opn-
aði hurðina í hálfa gátt og gægðist fram
fyrir. Hún opnaði hurðina betur, svo að hún
gat stungið höfðinu út um dyrnar. Hún
skimaði til beggja hliða, en lokaði síðan
hurðinni og kom til mannsins aftur."
„Ekki nokkur hræða,“ mælti hún.
„Gott. Gættu þá að glugganum, en þú
mátt ekki vinda gluggatjaldið upp, aðeins
ýta því íil hliðar.“
Konan gekk út að glugganum, þar sem
Buddy lá í leyni og starði inn í herbergið.
Honum virtist konan stækka og stækka eftir
því sem hún nálgaðist meir. Höfuð hennar
hækkaði stöðugt, unz það hvarf honum
sjónum. Að síðustu skyggði hún á allt í
herberginu. Buddy gat ekki hrært legg né
lið, svo magnþrota var hann. Það var eins
og allur líkami hans hefði visnað og
skroppið saman.
Rifan undir gluggatjaldinu hlaut að vera
mjög lítil úr því hún tók ekki eftir henni,
En að því hlaut þó að koma, að hún veitti
henni athygli. Þetta var aðeins gálgafrest-
ur, hugsaði Buddy.
Hann velti sér á bakið. Það var aðeins
hálf velta, því að hann hafði legið á hlið-
inni allan tímann. Enda hafði hann ekki
mikinn tíma til athafna. Hún hlaut að koma
auga á hann á hverri stundu. Gamalt ullar-
teppi hafði verið hengt til viðrunar á pall-
gi'indurnar. Buddy seildist í eitt horn þess
°g gat látið það falla ofan á sig. Vonandi
hyldi það hann allan, en hann gat ekki vaf-
ið því um sig. Til þess var hvorki tími né
tækifæri. Hann varð að láta sér nægja, að
þi’ýsta sér af öllum mætti upp að veggnum
°g gera sig svo fyrirferðarlítiinn og unt
var. Hann bað guð þess í hljóði, að ekkert
sér sæist út undan teppinu. Andartaki
síðar þóttist hann geta greint, að ljósgeisli
félli á hann. Konan hlaut að hafa dregið
tjaldið til hliðar. Hún stóð fyrir innan
gluggann og starði út á pallinn, þar sem
hann lá.
„Það liggur eitthvað hvítt undir glugg-
anum,“ heyrði Buddy, að hún sagði. Hann
stirnaði upp af skelfingu.
„Nú veit ég hvað það er,“ sagði hún,
eins og léttari í bragði. „Það er bara ullar-
teppið, sem ég hengdi út í gær. Það hlýtur
að hafa dottið niður. Mér sýndist fyrst ein-
hver liggja þarna.“
„Stattu ekki þarna eins og þvara í alla
nótt,“ urraði félagi hennar.
Ljósgeislinn hvarf. Buddy vissi þá, að
hún hafði sleppt gluggatjaldinu.
II.
Hann var enn of hræddur til að geta
hreyft sig. Hann lá kyrr andartak, en svo
ýtti hann teppinu varlega frá andlitinu og
snéri sér aftur að glugganum.
Nú var ljósageislinn horfinn. Hún hlaut
að hafa dregið tjaldið alveg fyrir, áður en
hún yfirgaf gluggann. Hann gat ekki séð
þau lengur, en hann heyrði til þeirra.
En hann langaði ekki til þess. Hann
langaði aðeins til að komast burtu, klifra
niður stigann og inn til foreldra sinna. En
hann vissi, að úr því að hann gat heyrt til
þeirra, þá mundu þau einnig heyra íil hans.
Hann varð að gæta sín vel, fara hægt að
öllu. Brunastiginn var gamall og hrörlegur.
Það gat marrað í honum. Hann byrjaði að
teygja úr fótunum, svo að þeir kæmust nær
stiganum. Þegar honum hafði tekist að rétta
alveg úr þeim, byrjaði hann að mjaka sér
hægt og hægt aftur á bak. Hann reyndi að
lyfta höfði og höndum eins lítið og hann
gat. Þessar hreyfingar líktust því mest, að