Vetrarbrautin - 01.01.1907, Qupperneq 23

Endar skeiðstundm
við skógarlnndinn;
á slóðir tröllkvenna
vildi tröllsæng renna.
Skessur góm banda
og með gullegg standa;
hlymja fjöllin
við hlátra sköllin:
„Egg — skal — senda! —
Svo skalt þtí henda
að keltu minni,"
Hún kastar að hinni.
„Gætið ykkar, tröllin"
— glymja fjöllin —
„Oddur á spjóti
felst við eik á móti.“
Hildingsson í leyni,
hittir með fleini;
fjöregg er brostið
og fjörið lostið.
Hljóðnaði hlátur
hlymur fjallsgrátur.
Er andvarpa tröllÍH.
ymur berghöllin.
Heim að helli,
burt frá helvelli
fer Signý og Hlini;
-— þrátt sjá þau vini,
Pjársjóði meður
flytur þá beður
hinn göldrum borni,
heim að garðshorni.
Hló karl inni
með kerlingu sinni:
„Hefir heimt dóttir,
Hlina og auðs gnóttir."
Svo trtíi’ eg hún víki
heim í siklingsríki,
og heilsar Hringi
holl mæringi:
„Hjet ekki sjóli
hálfum kongsstóli
þeim son hans fyndi,
föður síus yndi?“
„Senn skal jeg færa
þjer soninn ástkæra.
Hreif jeg hann úr raunum
— sn heit þú Jaunuin!"
Efaðist Hringur,
aldinn siklingut;
en ljet þar við lenda
og loforð kvaðst enda.
Og senn kom svanni
með siklingsmanni;
þá brosti sjóli
á buðlungsstóli,]