Vetrarbrautin - 01.01.1907, Blaðsíða 29

27
„Jeg kýs þær heldur allar með því ab gjörast
lengdasonur yðar!“
„En ef nú Mercedes tekur ekki ‘bónorði yðar?“
„I’á tek jeg yður fastan nú þegar, Don Manöel,
og afhendi yður stjórninni ásamt þessum skjölum sem
landráðamann. Svo þurfið þjer vonandi ekki að vera í
neinum vafa um, hvað síðan verður gjört við yður, —
þjer skiljið mig ef til vill!"
Auðmaðurinn gat naumast staðið upp. Skjálfandi
greip hann í stólbríkina tii að styðja sig.
„Jeg ætla að tala við dóttur mína!“ sagði hann
einarðlega þegar hann gat orði upp komið.
„Gjörið það, Don Manoel! — Leiðið henni fyrir
sjónir á skynsamlegan hátt, hvað hún og þjer eigið á
hættu. Unga stúlkan er jafn skynsöm sem hún er
fögur, og hún mun fljótt sjá, að það er heilög skylda
hennar að frelsa líf föður síns. Farið þjer, Don Manoel,
— jeg gef yður eins stundarfjórðungs frest til þess að
tala við dóttur yðar!“
Auðmaðurinn Don Manoel Pedro gekk skjálfandi
út úr stofunni rakleiðis að herbergi konu sinnar,
þar sem Mercedes var inni.
Hún var ung og óvenjulega fögur mær, en augu
hennar voru döpur og grátþrungin.
Yjer inunum bráðum fá vitneskju um það, sem föð'
urnum og dótturinni 'fór á miili á þessum fjórðungi
stundar.------
Don Manoel Pedro gekk aptur inn til Alvarez höf'
uðsmanns. Hann ieiddi dóttur sína við hönd sjer. Hún
var líkari marmaralíkneski en lifandi veru. Móðirhenn1
ar gekk grátandi á eptir henni.
„Don Alvarez!" sagði unga stúlkan fyrirlitlega. —