Vetrarbrautin - 01.01.1907, Blaðsíða 34

82
var svertingi, þrekvaxinn sem Þór pjálfur. — Hann
fœrði föngunum mat og vatn. Þessi '.svertingi var ekki
sft, sem vanur var aö fylgja fangaverðinum. — það var
einhver kolsvartur karl, sem ekki hafði sjezt þar áður.
— Pessi umskipti á þjónunum virtust engin áhrif hafa
á bræðurna, en nokkuð öðru máli var að gegna um
gimsteina'smygilinn.
fetta virtist koma mjög flatt upp á haun, og hann
hafði ekki augun af svertingjanum, sem stóð að baki
fangavarðarins og gaf smyglinum bendingu þaðan.
Þegar fangavörðurinn sneri sjer við, vatt hann sjer var*
lega að gimsteinasmyglinum og hvíslaði í eyra honum:
„í nótt, kl. 12. — Vertu vakanii!“
Jafnskjótt sem fangarnir voru aptur orðnir einir,
hlustaði smygillinn eitt augnablik og mælti:
„Veriö rólegir! — Við deyjum þó ekki í þetta sinn,
vinir mínir! Um iniðnæturskeið erum við ,frjálsir og
heilir á húfi.“
„Nú er þig að dreyma," sagði Tömas íorviða.
„Já, frelsi, frelsi! Þótt ekki væri nema einn ein>
asta dag til þess að leggja Don Alvarez að velli!“ sagði
Antonio. — „Veslings Mercedes!"
„Trúið mjer!" sagði smygillinn, — „við munum
sleppa! Tókuð þið eptir svertingjanum sem var með
f angaverðinum. “
„Já,“ sagði Tómas, „það «r ekki sá sami sem verið
hefur.“
„Nei, það er anDar. Jeg þekki hann vel, — hann
heitir Sambi og er góður vinur minn, því hann er
gimsteinasmygill eins og jeg og við höfum oft komiat
saman í hann krappan bæði í Rio de Janeiro og Pernain-
buco Bahía og víðar. Hann var einnig milligöngumaður