Vetrarbrautin - 01.01.1907, Blaðsíða 40

38
Enginn fugl kvaknði við atrendur þcss og hvergi sdi
ust sporðaköst á dimrabiáa diúpinu.
Dauðaþögn drúpti yfir vatninu.
Þreyttu hestarnir þeirra voru að þrotum komnir.
„Yið verðum að á hjer örskamina stund,“ sagði
Tömas.
„Nei!“ svaraði Gomez. „Yfir vatnið verðurn við
að komast! Fjandmennirnir eru á hæium okkar!"
„Nú. jæja þá! Höldum áfram! Yatnið virðist
ekki vera djúpt."
„Það er ókleyft að ríða vatnið."
„Hvers vegna?“
„Af því að í vatni þessu eru rafmagnaðir álar,
sem draga allan þrótt úr hestum okkar og sjálfum
okkur líka og ef til vill drepa okkur. Þess vegna er
engin lifandi skepna hjer í nánd.“
„Af hverju veiztu þetta svo glög'gt, Don Gomez?"
„Jeg hef verið hjerna áður!“
„Þá er bezt að ríða fyrir endann á vatninu."
„Nei, þá sje jeg betra iáð. Skammt, hjeðan er tangi
ú't í vatnið. Þar er smákofl og í honum er lítill ferju-
bátur. E’angað förum við!“
„Það er afbragð! íangað förum við!“,
Þeir fundu tangann og kofann tóman. En til
allrar hamingju var báturinn bundinn við litla bryggju
sem iá út í vatnið og vai- skuturinn á floti
Hestunum konra þeir í bátinn og allt fór vei, —
vatnið var mjótt yfirferðar og voru vatnsbakkarnir
hærri hinumegin. Sázt þaðan vel yflr vatnið, enda
var það á að gizka að eins 500 taðma breitt, eD
hvergi sá fyrir enda þess til hægri nje vinstri liandar.