Vetrarbrautin - 01.01.1907, Blaðsíða 43

41
— Þannig lei8 háiít annað ár.
f*á var það eitt sinn, aí Gomez kom heim ur
ferð og lagöi nokkra ljómandi fagra og einnkennilega
steina á borðið fyrir framan fjelaga sína, hróðugur
mjög.
„Petta eru gimsteinar/ sagðí hann. ,Jeg fann
þá i farvegi Abaetefljótsins. ,Þeir hata borist hingað
ofan úr fjöilunum í vatnavöxtum."
„Hvað eigum við að gera við gimsteina hjer?*
sagði Tomas de Sonza.
„Hver veiti* sagði smygillinn. „Ekki getur þaö
skaðaö okkur að hirða steinana þegar við sjáum þá.‘
Nokkru síöar gekk Antonio dapur í bragði með
ást sína til Mercedes eina í huga sjer, fram meö far-
vegi Abaeteárinnar, sem þá var næstum því þurr í
sumarhitanum.
Hann sá ailt í einu glampa á eitt.hvað í sólskim
inu rjett við fætur sjer.
„Gimsteinn handa Gomez!“ datt honum í hug
og hann iaut þegar niður til þess að taka hann upp.
Hann var forviða yfir því, hve steinninn var stór,
Hann var á að gizka 8 únsur, á stærð við vænt epli.
„Þetta er þó að líkindum fágætur steinn," hugs.
aöi hann meö sjer. Hann var á báðum áttum hvort
hann ætti að kasta steininum frá sjer eða færa Go-
mez hann.
Hann rjeð þó til alirar hamingju af hið síðara.
Hann gekk rakieiðis heim að kofa þeirra fjelaga.
„Don Gomez! Er þetta í raun og veru gimsteinn ?*
sagði Antonio.
Gimsteinasmygillinn skoðaöi steininn. Hann brá
litum og fölnaði af geðshræringu.