Vetrarbrautin - 01.01.1907, Síða 58

0 Blómin dáiní
Yið sáfcum aleia úfc við haf,
er aldan söng, en brostu fjöll.
Mún tíndi blóm og blóm mjer gaf,
og barm minn á þau testi ’hún öll.
Sto dátt hún hló, — hún hljóp svo glöð
af hól á hól, úr laut í laut.
Og blómin ung þar uxu’ í röð,
en — enginvægð! —hvern stilk hún braut.
Og tárdögg hneig af blóma brá
er beygðu glótyppt höfuð sín.
— Jeg sat og norfði hljóður á:
þau hnigu’ og dóu vegna mín !
------far greru aldrei aptur blóm
sem upp hún forðum blómin sneið,
þar ríkir eilíf auðn og tóm.
— Nú er hún farin sömu leið!
Ouðm. Ouðmundsson.
Y inirnir.
Þegar gestur þeysti’ í hlað,
þusti’ út vinaskarinn;
en ségðu,’ er gestur geysti á stað:
„Gtptt er að hann er farinn."
L. Th.