Vetrarbrautin - 01.01.1907, Qupperneq 61

59
miðnætti. Heyrir hann þA hark úti fyrir og færist þaö
ávalt nær, þar tii skálahnrðinni er hrundið upp. Sjer
hann þá að inn kemur trölikona mikil /exti og gengur
að fletinu. En hann hieifir sig ekki og læzt sofa. —
Tröllkonan fer mi að þukla á Steinþóri og tautar: „í
skinnsokkum brokkar! Heflr jólaskó, dóninn!“ Sprett-
ur Steinþór þá upp og þrífur til atgeirsins, er hann þá
ófrýnn að sjá. Snýr tröiiskessan þá til dyra. Steinþór
verður nokkuð síðbúnari og þegar har.n kemur út ©r
tröllkonan að fara frá fjárhúsunum. Hefir hún náð í
tvo hrúta, krækt þeim saman á hornunum og kastað
á öxl sjer. Tekur hiin nú á rás inn með firðinum og
Steinþór á eptir henni. Gengur svo um hríð, að hvorki
dregur sundur nje saman. Loks fer tröllkonan að
mæðast og fer að draga saman með þeim. Fleygir
hún þá hrútunum og heitir þar síðan Sleppir. Er það
nærri fjarðarbotni. Er nú Steinþór rjett á hælum henni
en kemst þó ekki í höggfæri við hana. Gengur sá
eitingaleikur alidengi, því inn fyrir Lónafjörð er langur
vegur og illfær. Koma þau nú að kletti þeim, sem
Einbúi heitir og er þar ekki fært noma um fjöru. Tek'
ur nú tröllkonan það ráð, að vaða fyrir kiettinn, því
hásjávað var. Styður hún þá annari hendinni upp á
bergsnösina. En í sömu svipan stekkur, Steinþór upp á
klettinn og heggur með atgeirnum á úiniiðinn svo af
tók hendina. Skildi þar meðþeim, þvi Steinþór treyst-
ist ekki að komast niður af klettinum hinum megin,
enda er það ekki fært nokkrum mennskum manni.
Hjelt Steinþór heim til Sauðhúseyrar og var þar það
sem eptir var vetrarins, en eptir þet.t.a er ekki getið,
að fjármönnum þar yrði noitt að grandi.
Steinþór lífði lengi eptir þetta og ferðaðist milli