Sjómannadagsblaðið - 03.06.1962, Qupperneq 32

Hluti af einni af hinum glæsilegu setstofum um borð í „Wilhelm Gustloff".
borgar á tveimur dögum, eins og
ætlunin er, ef við eigum að fara
krókaleiðir," sagði skipstjórinn.
„Gustloff“ brýst gegnum brimið
og storminn — og siglingaljósin loga
glatt eins og áður.
Skyndilega heyrist gamalkunn
rödd gegnum hátalarann. Það er
Hitler, sem er að tala.
„ í tólf ár hef ég haldið ör-
lagaþræði þýzku þjóðarinnar í hendi
minni,“ æpir hann.
Yfirmenn skipsins ræða vanda-
mál stundarinnar. Eiga þeir að
skrúfa fyrir foringjann og hætta
þannig á klaganir þeirra gestapo-
sinnuðu, sem um borð kynnu að
vera, eða hætta á að hleypa æsingu
í fólkið með því að leyfa honum að
halda áfram orðaflaumi sínum?
Þegar hér var komið sögu, naut
Hitler vinsælda harla fárra.
Loks tóku þeir ákvörðun — lok-
uðu fyrir útvarpið, er ræðan var
hér um bil hálfnuð. Skýringin var
— bilun í útvarpinu.
Klukkan er ekki nema tæplega
sjö e. h., en ég er syfjaður og þreytt-
ur eftir undanfarnar vökur. Eg leggst
fyrir, — tek aðeins af mér skóna og
hálsbindið. Mig dreymir um bernsku
mína í Berlín. Skyndilega vakna
ég með andfælum. Þrjár ógurlegar
sprengingar heyrast einhversstaðar
að neðan, og skipið titrar eins og strá
í vindi.
Ljósin slokkna og „Wilhelm Gust-
loff“ hallast skyndilega á bakborða.
Ég kastast ómjúklega upp að veggn-
um.
Við hljótum að hafa rekizt á tund-
urdufl, hugsa ég. En ég óttast ekki.
„Gustloff“ er stórt og rammbyggt
skip, og það kemst örugglega til
hafnar. Svo er Eystrasaltið ekki
nema um 35 feta djúpt á þessum
slóðum eftir því sem mér reiknast
til.
Einn af læknunum er óttasleginn
og þýtur út úr klefanum. Er hann
opnar dyrnar, heyri ég skelfingaróp
úti fyrir. Konur æpa, gamalmenni
stynja og börnin kjökra hjálparvana.
Ég lít á sjálflísandi skífuna á úr-
inu mínu. — Klukkan er 9,15 e. h.
Varaljósamótorinn hefur verið
tengdur, og ljósin koma á ný. — Ég
fer fram úr og klæði mig í frakkann.
Það er erfitt að halda jafnvæginu.
Ég reyni að geta mér til um hallann
á skipinu. Hann hlýtur að vera
kringum 40 gráður — á bakborða.
Börnin þrýsta sér, ráðavillt og
óttaslegin, upp að mæðrum sínum,
hinni hinztu hjálparhellu. Maður
reynir að taka sem minnst eftir því
— það kemur svo ónotalega við
hjartað.
Björgunarbátarnir og flekar, sem
flotkraninn hafði sett lauslega upp
á sóldekkið í höfn, eru nú á fleygi-
ferð fram og aftur og engin leið að
ná haldi á þeim. Skammt frá mér
sé ég, er einn bátanna rennur með
ofsahraða eftir sleipu þilfarinu og
lendir af afli miklu á stórri mann-
þyrpingu. Margir úr hópnum kastast
við áreksturinn út fyrir borðstokk-
inn og hverfa í freyðandi öldurnar.
Einn af yfirmönnum skipsins flýt-
ir sér fram hjá okkur, en segir okk-
ur um leið, hvað gerzt hefur.
.... þrjú tundurskeyti. Rússnesk-
ur kafbátur. Nær öll skipshöfnin
fórst við sprengingarnar, annaðhvort
í vélarrúmi eða í klefum sínum!“
Nú fyrst geri ég mér fyllilega ljóst
hver alvara er á ferðum. Er ég loks
kemst upp á efsta þilfar, eru drun-
urnar í vatnsflaumnum, sem streym-
ir inn í skipið, orðnar svo geigvæn-
legar, að kvein og neyðaróp fólks-
ins heyrast varla lengur. „Wilhelm
Gustloff“ hnígur dýpra og dýpra í
hafið.
Troðningurinn er afskaplegur.
Þótt sumir falli í yfirlið, geta þeir
ekki dottið, svo þétt er þröngin. Samt
sem áður tekst mér einhvern veginn
að finna stigann upp á bátaþilfarið.
Þar kem ég auga á Karl, vin minn.
Ég kalla til hans. An þess að svara,
klifrar hann yfir riðið — og hverfur.
Ég lít á úrið mitt. Klukkan er tíu.
Skyndilega taka eimpípurnar að
blása óaflátanlega.
Allt í kringum mig hanga karlar
og konur hjálparvana á hverju sem
hendi er næst, og örvæntingarópin
kveða við:
„Hjálp! Hjálpið mér!“
„Getið þið ekki hjálpað mér?“
Æðandi og ýlfrandi stormurinn
rífur höfuðfötin af fólkinu og feyk-
ir þeim eitthvað út í buskann. Eim-
pípurnar blása án afláts, rétt við
eyrun á mér, svo það er eins og höf-
uðið ætli að klofna þá og þegar.
„Wilhelm Gustloff“ kippist til,
hallast enn meira á bakborða — og
sígur dýpra og dýpra í æðandi öld-
urnar.
Ég ætla að fara að stökkva fyrir
borð, en áður en mér gefst tóm til
þess að hreyfa mig, er vatnið risið
mér upp undir hendur. Og á næsta
andartaki er ég farinn að synda eins
og óður maður — eitthvað — eitt-
hvað burt frá sökkvandi flakinu.
Ég heyri eimpípumar blása. Fólk-
ið æpir og veinar . . . eimpípurnar
þagna . . . ekkert . . .
Skyndilega sé ég, að tunglsljósið
endurkastast frá gráum síðum bjarg-
báts skammt frá. Ég sleppi taki á
38 SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ