Sjómannadagsblaðið - 03.06.1962, Síða 72

ég þá vondaufur um að hún mundi
nokkurntíma fyllast.
Ég stanzaði stutta stund hjá verka-
mönnunum, var hvorttveggja, að ég
vildi ekki tefja þá, hálfskammaðist
mín fyrir að vera eini ónytjungur-
inn í hópnum, og þó meira hitt, að
nú vildi ég sjá mig um þama í grend-
inni.
Austurríki, er dálítil vík og upp
af henni dalverpi eða smádrög. Nafn
hefir staðurinn af því, að þarna hafði
auðsturrískur vísindaleiðangur vet-
ursetu veturinn 1882-83. Reistu þeir
þar skála mikla, stóðu þeir að mestu
fram um 1940, en voru þá rifnir af
setuliðinu, sem á eynni dvaldist. Eru
nú rústir einar eftir og lítill bjálka-
kofi þaklaus en fylltur sandi að
mestu. Skammt frá húsunum eru
þrjú leiði með brotnum trékrossum,
í gegnum grjóthrúgurnar, sem leiðin
eru gerð af, sér í óvandaðar kistur,
sem enn skýla beinum hinna látnu.
Ég staðnæmdist ekki lengi á þessum
slóðum. Það setti að mér hálfgerðan
hroll og ömurleikatilfinningu, við að
vera aleinn þar sem ekkert blasti
við nema auðar rústir og grafkuml,
sandauðn og grjót á allar hendur, en
báran, sem nú var að aukast gnauð-
aði við ströndina.
Ég fór nú um næstu hæðir og dali
til hádegis. Kannaði ég hvar greið-
færast væri yfir í Rekavík, svo og
styztu leið að Veðurstöðinni, ef svo
illa skyldi til takast, að ég yrði
strandaglópur. Svo var ráð fyrir
gert, að" við allir, sem í landi vor-
um, kæmum um borð til hádegis-
verðar. Þegar ég kom aftur til vinnu-
flokksins var báturinn að leggja frá
landi, en svo var ráð fyrir gert, að
hann sækti okkur hina, er fyrri
flokkurinn hefði matast. Við biðum
rólegir og veltum einum eða tveim-
ur stokkum niður í fjöruna. En allt
í einu tók að hvessa ískyggilega, og
fyrr en varði var komin býsna mikil
alda uppi við sandinn, og þegar bát-
urinn kom aftur mátti heita ófært út
í hann. Þeir léttfærustu fóru þó um
borð en fengu yfir sig þær gusur,
að okkur leizt ekki á að fylgja þeim
eftir. Urðum við því 3 eftir Ágúst
fararstjóri. Bjöm Sveinbjömsson,
verkfræðingur og ég. Talstöð var
hjá okkur í landi. Höfðum við því
samband við skipið og gerðum það
ráð fyrir okkur, að Oddur skyldi
sigla suður fyrir eyju og taka okkur
undir Eggey um kvöldið kl. 8. Ef
ólendandi væri þar, myndum við
halda til Norðmannanna og gista þar.
Við höfðum því daginn fyrir okk-
ur til að skoða eyna. En sá var gall-
inn, að ekkert var nestið, nema tvær
maltölflöskur á mann. Við drukkum
úr annarri þeirra og lögðum síðan
af stað.
Sú var ætlun ökkar að ganga þvert
yfir í Rekavík, og síðan vestur milli
lóns og fjalls til vesturenda víkur-
innar, og loks eftir rifinu til Eggeyj-
ar. Þegar yfir eyna kom hafði enn
hvesst. Við héldum samt áfram ferð
okkar og væntum skjóls undir fjall-
inu, en svo varð ekki, því að niður
úr hverju skarði stóðu sviftibyljir,
svo að við réðum okkur naumast.
Fyrir nær miðri Rekavík er drangur
mikill laus frá fjallinu, heitir hann
Súla, og er sagður vera bergstandur
innan úr eldfjalli. I drangnum er all-
mikið fýlavarp. Þegar við komum
að Súlu var hvassviðrið í algleym-
ingi og þaut ægilega í skörðum og
glufum. Var líkast sem þar væri
komið í tröllaheima. Leist okkur
sem ekki væri hættulaust að dvelj-
ast þar sakir grjótflugs úr klettun-
um, og langaði mig þó til að staldra
þar ögn, því að undir Súlu eru dá-
litlir grasblettir, sem annars eru
næsta sjaldgæf sjón á Jan Mayen.
Okkur sóttist ferðin seint, og sáum
brátt að sporadrýgra var vestur í
víkurenda en okkur hafði grunað,
brugðum við því á það ráð að snúa
aftur og halda styztu leið til Eggeyj-
ar. Þegar þangað kom, var ekkert
skip að sjá, og auk þess tekið svo
mjög að brima, að auðsætt var, að
ekki yrði unnt að lenda þar eftir
nokkra stund. Var nú ekki annar
kostur fyrir hendi en að halda yfir
til Norsku búða og beiðast þar gist-
ingar.
En nú fórum við alvarlega að
kenna þreytu og sultar. Veðrið var
nú að mestu í fangið, og glersandinn
í Rekavík lamdi í andlit okkar. Þeg-
ar upp á fjallið kom létti sandrok-
inu, en í stað þess tók við úrhellis-
slydda, og urðum við brátt alvotir,
nema það sem regnjakkar hlífðu að
ofan. Okkur sóttist því seint ferðin,
þar sem allt lagðist á eitt, illviðri,
Skipið flutti mikinn farm.
þreyta og sultur. Urðum við því
harðla fegnir, er við náðum Veður-
stöðinni um 10 leytið um kvöldið.
Höfðum við þá verið á nær sam-
felldri göngu frá hádegi, og þeir
Ágúst og Björn hafið vinnu á sjötta
tímanum, og ég verið á rjátli frá
því kl. 8. Mat höfðum við engan.
fengið frá því á áttunda tímanum um
morguninn.
Sjaldan hefi ég verið nær því að
gefast upp en í lok þessarar göngu-
ferðar, og veit ég varla hversu langt
ég hefði treyst mér til að halda
áfram, ef nauðsyn hefði krafið, og
ekki voru félagar mínir betur farn-
ir. En erfiði dagsins gleymdist brátt
við hinar alúðlegu viðtökur Norð-
manna, sem allt gerðu til að okkur
mætti líða sem bezt. En gott var þó
að komast í bólið.
Um morguninn vöknuðum við við
dynjandi músik, og áður en varði
heyrðum við rödd forseta Islands,
þar sem hann var að flytja þjóðinni
kveðju sína frá Bessastöðum á þjóð-
hátíðardaginn. Höfðu Norðmennim-
ir fundið upp á þessari hugulsemi,
að láta okkur vakna við íslenzka út-
varpið.
Veður var nú hið fegursta, og eftir
að hafa talað við skipverja á Oddi,
varð það úr að við skyldum ganga
yfir eyna á ný og taka skipið undir
Eggey. Fylgdi formaður veðurstöðv-
arinnar, Messel okkur þangað. Gekk
ferðin nú greiðlega, er menn voru
óþreyttir og veður gott.
Önn dagsins.
Dagamir liðu nú hver af öðrum.
Veður var gott og stillt en svalt
78 SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ