Sjómannadagsblaðið - 03.06.1962, Qupperneq 75

Sólarhringur við Grœnland
„Tíminn. Klukkan er átta.“ Hurð-
in skellur, og fótatak stýrimannsins
hverfur fram í brúna. Annað augað
opnast einhversstaðar vestanvert við
sængurhornið, og hendin teygir sig
án nokkurs vilja, og kveikir ljósið.
Vanahreyfingar, og sængin sviptist
til, tveir fætur í síðum nærbuxum
finna skóna, og þá er að átta sig á að
maður er ekki kominn í vinnubux-
urnar. Tvö handtök, eða fremur sagt
— fóttök, röndóttum náttjakkanum
er troðið ofan í buxurnar, fæturnir
í skóna, öll ljós kveikt, móttakaram-
ir stilltir, og svo opnar maður dyrn-
ar fram, og finnur hráslagalega
þoku Grænlandsmorgunsins í vitun-
um. Kallinn er ekki kominn upp,
og maður stingur andlitinu aðeins út
um brúargluggann, fitjar upp á nef-
ið, og sér að það er farið að sallast
á fiskikösina, sem var á dekkinu
kveldinu áður. Verður sennilega
kastað aftur um hádegisbilið. Maður
geyspar, hellir köldu kaffi í skítuga
könnu, sem guð veit hver hefur
drukkið úr, og sötrar í sig.
„Hvað á að segja?“ Veit þó vel að
ekkert er að segja, við höfum legið
síðan í gær- í aðgerð. Það rofar í
þokuna, og á bakborða greinir mað-
ur „Fiskines“, sem líka liggur í að-
gerð, með sína sextíu og þrjá menn
innan borðs, merkilegt, að þeim
gengur ekkert fljótar en okkur.
„QRU“, segir stýrimaðurinn, og
tekur könnuna, sem ég var að drekka
úr, um leið og ég fer inn úr dyrun-
um.
Kladdabókin liggur tilbúin, codinn
við hliðina, ef maður skyldi heyra
til austurgrænlendinganna á karfan-
um. Við erum codalaus hér, enda er
þetta á því herrans ári 1955 eða 56,
þegar verandi var á salti við Græn-
land, og engum datt í hug, að þar að
kæmi, að ekki borgaði sig að vera
á togara til æviloka. Sendirinn er á
„klar“, og ég rissa á blaðið, meðan
ég bíð eftir að fyrsta skipið mæti í
fiskifréttatímann. Það er svo sem
lítið réttlæti að ræsa mann fyrir
eintóm qru, enda komið mínúta fram
yfir og enginn mættur. Strákarnir
sofa auðvitað allir ....., nei, þar
kemur sá fyrsti, „Þorkell máni“, en
maður heyrir næstum á sendingunni
að hann er jafn svefndrukkinn og
ég. Enda illmögulegt að vera drukk-
inn af öðru á þessum slóðum, nema
að koma samskipa rauðvínsfylltum
portúgala inn til Færeyingahafnar.
Þrenn qru og eitt „liggjum í að-
gerð“, er útkoman úr tímanum,
„Goðanesið“ og „Skúli“ sofa, vendi-
lega innfært í kladdann. Nú er kall-
inn vaknaður, hárið stendur upp í
loftið, margra daga skeggbroddar,
og skyrtan rifin á herðablaðinu,
hangir niður í þríhyming, svo sér í
nærbolinn. Eg hef boðið honum að
gera við þetta, en á slíkt má ekki
minnast, hann fór nefnilega í skyrt-
una daginn sem við byrjuðum að
fiska, og reif hana svona þegar við
vorum að taka annað holið, og í því
voru 11 hífingar. Maður á aldrei að
fá fisk í fyrsta holinu, það boðar
ekkert gott, en annað holið gildir, ef
gert væri við skyrtuna, er örugglega
búið með fiskiríið! Þríhyrnan eykst
dag frá degi, mér til armæðu, en
það hækkar ört í lestinni, svo ég held
munni með, hvað mér finnst um ann-
an eins útgang á svona aflaskipstjóra.
Stýrimaðurinn fer niður að telja
börnin sín, þ. e. stíumar og steisana
í lestinni, ég smokra mér í úlpu utan
yfir náttjakkann, sem strákarnir
kalla yfirleitt „Sing-sing“, enda er
einn trollari á salti lítið annað en
smækkuð útgáfa af þeirri öndvegis-
vistarveru. Það eru 48 manns á þessu
681 tonni, sem skipið er uppgefið að
vera, með bátadavíðum, gálgum og
heila klabbinu. Það er eins gott að
láta sér bara koma vel saman, þó
þarna séu ólíkustu manngerðir sam-
ankomnar. Enda er samkomulagið
með afbrigðum, bara að öskra hærra
en sá sem öskrar á þig, enda er hvergi
jafn þægilegt að segja sína meiningu
Þórður Hermarmsson skipstjóri á bv. Þor-
steini Ingólfssyni og Hjördís Sævar loft-
skeytam., ritstjóri „Grænlandsfarans".
eins og um borð í togara. Það segja
hana nefnilega allir í einu, og svo
hækkar maður í hátalaranum, ýmist
í vanmáttugri tilraun til að heyra
eitthvað í honum, eða almáttugri til-
raun til að kæfa aðra sér raddstez'k-
ari. Svo var a. m. k. á þessum bú-
sældarárum, þegar maður hafði ekki
forspá um, að síðar meir ætti maður
eftir að vera rígmontinn af 170 tonn-
um á hálfum mánuði. Það var svo
aftur ennþá seinna, sem maður fór
að bölva, ef ekki var siglt með 90
tonn.
Hávaðinn var einmitt að komast
á rétta stigið þennan morgun, þegar
ég kom úr hráslaganum inn í borð-
salinn til að fá kaldan hafragraut
og tjörusvart kaffi, plús auðvitað
vinsælasta kaffibrauð allra vinnandi
stétta þessa lýðveldis, franskbrauð,
hálfsmjör og ost.
Strákarnir eru að þrasa um, hvað
margir kassar séu komnir niður síðan
á vaktaskiptum. Pontaranum er
brugðið um að hann hnýti hnúta á
bandið, sem rakni upp af sjálfu sér,
og mótmæli strákræfilsins, sem er í
fyrsta sinn hálfdrættingur á togara,
kafna í margþjálfuðum hávaða
hinna. Það er allmikill rígur milli
vakta í aðgerðinni, enda hörkumann-
skapur á báðum vöktum, og vakta-
formennirnir hvor öðrum harðsoðn-
ari, enda báðir þekktir menn til sjós
í dag. Þessi vakt, annars stýrimanns-
vaktin, á kassametið til þessa, 96
kassa yfir vaktina. Reynið bara að
gizka á, um hvað hann var að hugsa,
sá er samdi „16 tonn“, þegar 6 kassar
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ 81