Sjómannadagsblaðið - 03.06.1962, Qupperneq 78

allsherjar heróp, þegar hann leggur
sig fallega á sjóinn og belgurinn
breiðir sig á lognöldunni, fullur af
fiski langt upp í skver. Róparnir eru
lásaðir úr og vefjast ýskrandi upp á
spilkoppana, bobbingarnir eru hífðir
inn, æfðar hendur grípa höfuðlín-
una og bregða henni upp í blökkina
í brúarhorninu og síðan á spilið. . . .
„Snarlan“, öskrar einhver. Maður á
forleisinu réttir vír með mjög opn-
um stálkrók á endanum undir trollið
og hásetinn á móti bregður honum
undir vírinn að ofan, spilið hífir, vír-
inn vefst upp á koppinn á bak og
belgurinn dregst inn á grindina, þar
til pokinn er fullur, gilskróknum er
brugðið í lykkjuna og gefið eftir á
belgnum, kallinn bakkar aðeins í
um leið, það er svo mikið í belgnum.
Allt er þetta manni svo kunnugt, að
áhuginn fyrir að horfa á pokana
skella inn á bakreipið er ekki fyrir
hendi. Ég fer inn og leita mér að les-
máli, og finn gamalt Morgunblað og
rifinn Þjóðvilja. Við nánari yfirsýn
þessa andlega fóðurs, sé ég að ekk-
ert er eftir í þeim, sem ég ekki er
búin að lesa áður, nema nokkrar
auglýsingar í Mogganum, um kaup
og sölu, og leiðari Þjóðviljans, sem
ég skil ekki hvort sem er. Ég sezt
niður til að læra hvorttveggja utan-
bókar, það er þó dægradvöl, því auð-
vitað hefur einhver orðið á undan
mér með krossgáturnar. Þegar orð-
ið er þröngt í búi með lesmálið, eins
og alltaf er eftir viku útivist, að ég
tali nú ekki um heilan mánuð, á ég
það jafnvel til að leita að prentvill-
unum í blöðunum til að stytta mér
stundir. I þetta skipti bjarga þeir
mér „Máni“ og „Skúli Magg“, sem
fara að ræða saman á 2411 um íbúð-
ir og húsbyggingar, sem hvorugur
viðkomandi hefur vit eða efni á að
leggja út í að svo stöddu máli. Það
má þó láta sig dreyma, jafnvel við
Grænland.
I fyrstu fylgist ég ósjálfrátt með
hljóðunum utan af dekkinu, og var
búin að telja hífða 5 poka, svo sekk
ég mér ásamt kollegonum niður í
drauma um eigið hús, helzt pipar-
höll í Viðey með bílferju yfir sundið
og bar á fyrstu hæð. Af draumunum
þarf maður allavega ekki að borga
skatt.
Svo finn ég að skipið er komið á
ferð, kallinn ætlar vafalaust að kippa
á sama togið aftur. Ég fer fram og
sé að farið er að rofa í þokubakkann,
sólin er einhvers staðar fyrir ofan og
gerir hann mjókurhvítan. Svo fallegt
sem það er, er það jafnvel ennþá
hættulegra en gráminn, vegna íssins.
Það er matarleg hrúgan af þorskin-
um, sem komið hefur inn á dekkið
og strákarnir standa allir í að fleygja
fiskinum yfir í bakborða, svo nóg
pláss verði fyrir næstu kös.
„Hvað margir?“ spyr ég kallinn.
Hann er hýr á svip og þiggur sígar-
ettuna, sem ég býð honum.
„Tekið í fjórtán. Ánægð?“ Hann
réttir skipið af og slær af. Ég hlæ,
fæ mér líklega tíundu kaffikönnu
dagsins og fer inn til að vita, hvort
ég heyri trafiklistann á stuttbylgj-
unni. Það heyrist ekki púst fremur
venju, loftið hefur verið steindautt
í lengri tíma. Ég gefst upp, kalla í
„Skúla“ fyrir siðasakir til að athuga
hvort hann hafi nokkuð heyrt, hann
er þó allavega norðar en ég. Þar er
sama sagan, svo ég sný mér að því
að prenta dagblað skipsins, „Græn-
landsfarann11, sem er eftirmiðdags-
blað eins og „Vísir“, og að þessu
sinni, „sökum slæmra hlustunar-
skilyrða“, álíka fullur af lygasögum
eins og blöðin heima. Ég sekk mér
niður í ritstjórnarstarfið og er langt
komin með blaðið, sem er gefið út
í þremur eintökum dag hvem. Og
eins og „Mogginn“ væri alveg óal-
andi, ef ekki væri „Þjóðviljinn11 til
að rífast við. Bræðslumaðurinn hef-
ur stofnað aðra blaðaútgáfu, sem
hártogar hvert orð, sem í „Græn-
landsfaranum“ birtist, og kemur út
handskrifað af hreinustu snilld um
miðnætti, undir nafninu „Háðfugl-
inn“. Málfrelsi er algert í báðum
blöðum, enda héldu bæði lífi lengur
en mörg blöð heima, eða heil tvö
sumur á Grænlandsmiðum, og kom-
ust þó aldrei í „sorprita“-flokkinn,
og varla hefur nokkurt blað haft
upp á jafnvinsæla framhaldssögu að
bjóða, eins og „Jómfrú Gáratut“
„Háðfuglsins“.
Ég er orðin í seinna lagi í kaffið,
skola niður einum sæmundi og tek
kringlubitann með mér upp aftur,
og það passar, ég sendi út á tíman-
um „Tvö hol, 12 og 14 pokar, erum
að kasta.“
Það er ágætis fiskirí hjá hinum
líka, og þokan er alveg horfin, þegar
ég kem fram með tímann.
„Þetta hol og eitt svona til, og svo
er ég lagztur,“ segir kallinn. Ég klára
blaðaútgáfuna og fer með tvö eintök
aftur í borðsal og lími á vegginn.
Þar situr hinn ritstjórinn, og við tök-
um í mesta bróðemi tvær kasínur
með hraði, svo verður hann að
hlaupa í grútarhúsið og ég fer upp
aftur og sezt niður með margra mán-
aða gamalt danskt blað, sem ég fann
84 SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ