Sjómannadagsblaðið - 03.06.1962, Qupperneq 79

troðið undir púðann á borðsals-
bekknum. „Goðanes“ kallar í mig
einhverra erinda og við spjöllum
góða stund, og hann segir, að það sé
bannsett urg í talstöðinni hjá mér.
Eg vopnast því skrúfjárni, töng og
sandpappír, ásamt tveimur varakol-
um og fer niður í vél til að athuga
omformerinn, sem reynist neista í
allar áttir. Skipti um kol og slípa
slip-hringinn og yfirfer hina mótor-
ana líka, en þeir eru í ágætis lagi.
Það er farið að halla að kveldmat
og við höfðum fengið það á dekkið,
sem dugar vel til morguns. Eg fer í
borðsalinn og fæ mér steiktan þorsk
og brauðsneið og lendi í háværu
þrasi um almenna kennslu í barna-
skólum, og hafa margir til málanna
að leggja, enda þó farið sé að slá í
lærdóminn úr þeim aldursflokki hjá
flesum okkar, og síðan smeygi ég
mér út, enda veit þá enginn hver er
að tala við hvem. Eg stend góða
stund í kaldri kveldsólinni og horfi
yfir í „Fiskanes“, sem er að hífa
hvern steyttan pokan eftir annan,
skammt frá okkur og á tignarleg fjöll
Grænlands í fjarskanum, sem hafa
inni að geyma einhverja mestu lit-
auðgi, sem gefur að líta nokkurs
staðar. Skriðjökull teygir sig langt
í sjó fram og tignarlegar jakaborgir
glitra í sólinni. Þegar ég geng fram
dekkið, veiti ég því athygli, að það
er orðinn vel finnanlegur halli á því.
Skipið er farið að stinga sér sjáan-
lega á nefið og kallinn samsinnir
mér um að mér hljóti að vera óhætt
að þvo mér um höfuðið í kveld. Þar
sem ég er hvort eð er skítug fyrir,
munar varla um meira, og að gamni
mínu fer ég í klofhá stígvél og stakk,
sem reynist á sídd við kjóla þá er ég
fer venjulega í á árshátíðir, og klifra
yfir nokkur skilrúm á fordekkinu,
fæ fiskisting í hendumar og byrja
að kasta fiskinum yfir í bak.
Stýrimannsvaktin er á dekkinu,
allir komnir í flatningu, og það eru
samæfð og snör handtök þessara
pilta, sem vinna þegjandi með sígar-
ettuna í munnvikinu. Mér dettur í
hug, hvort þeir sunnudagsdrykkju-
menn heima, sem af mestu hörkunni
fordæma þann sið sjómannsins að
drekka fyrir heilan salttúr á Græn-
landsmiðum á tveimur dögum, gætu
afkastað því sama og þessir piltar, og
eftir törnina bara látið nægja tvo
daga til hátíðahaldanna? Stór efast
jafnvel um, að þeir gætu innbyrt
sama magn og félagar mínir á sama
tíma af drykkjarvörum.
Kallinn rífur mig upp úr þessum
hugleiðingum til að segja mér að
tíminn sé að koma. ..., það er fljót-
ur að líða klukkutíminn á dekkinu
hjá fólki eins og mér, sem gerir þetta
að gamni sínu, og ég fer upp í hólinn
til að tilkynna hinum félögum okkar
hér í útlegðinni, að við séum lögzt
til hvíldar í bili með samanllagt inn-
byrta 45 poka eftir daginn.
Eg nenni ekki niður í slorið aftur,
enda lendi ég í barningi við að ná
skeyti frá „Júní“, sem er hinum
megin Grænlands, og hefur tekið til
mín skeyti frá Reykjavík. Kannske
við séum nú aftur að fá tilkynningu
um að við eigum að fara til Esbjerg
með aflann, að loknum veiðum. Það
hefur verið bollalagt mikið um að
halda þar Jónsmessuhátíð, sem vafa-
laust stæði þá ekki að baki Þing-
vallahátíðunum heima á sama tíma.
Eg fer að lokum vonsvikin afturí
með eitt færeyskt afmælisskéyti, og
kokkurinn skammar mig fyrir að ég
hafi eyðilagt byrjunina á fréttunum
með pikkinu á lykilinn.
Bræðslumaðurinn er á vakt í
brúnni, kallinn hefur farið niður
á dekk í aðgerðina og stýrimaður-
inn er ekki vaknaður. Þokumóðan
er að læðast ofan af jöklinum aftur
og kveldið hverfur smám saman inn
í stálbláa kalda júnínótt, sem aldrei
verður dimm. Hátalarinn glymur
dansmúsík frá Godthaab út yfir
dekkið, hnífunum er brugðið, ör-
uggt og jafnt, á ótrúlegum hraða.
Eitt handtak, rist fram úr, lifrin í
körfuna, slógurinn á dekkið og
hnífnum er brugðið aftur og rist í
einu bragði aftur með endilöngum
hryggnum hægra megin, og næsti
maður grípur fiskinn, snýr honum
við fyrir sér og hryggurinn liggur
laus með einu hnífsbragði. Svo fell-
ur hann niður í pontið, þar sem hálf-
drættingurinn þvær í gríð og ergi og
hendir fiskinum í kassa yfir lúg-
unni. I hvert skipti sem kassinn fyll-
ist, hnýtir hann hnút á band, sem
hangir við kassann, dregur botninn
út og hnýtir annan hnút á band, sem
hangir við kassann, dregur botninn
Ritstjóri „Háðfuglsins", Blásteinn bræðslu-
maður, og fréttaritarinn, 2. kokkur.
út og hrúgan fellur niður í lestina,
þar sem saltararnir ljúka verkinu.
En nú er ekki orðið pláss í lestinni,
tilkynna þeir, fyrr en eftir umstöfl-
un, svo það er saltað á dekkið fram
við hvalbakinn á bak og strákurinn
verður að skipta um vinnuaðferð og
draga fiskinn fram eftir í körfum.
Síðar verður þessu svo umstaflað
niður í lest, og við verðum að fara
aðra ferð til Færeyingahafnar eftir
meira salti.
Eg sendi hróðug út á síðasta tím-
anum þennan einn bezta afladag
„Hausa, fletja, slíta slóg,
sleddu hvetja, slægja kóð.“
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ 85