Fíflar - 01.01.1914, Blaðsíða 24

23
leit upp sá hann friöarbogann í öllu sínu
ljósskrauti og aldrei haföi hann verið feg-
urri en nú. En til hvers var aö reyna að
komast að takmarkinu, þegar hann átti
engar óskir. En þá mintist hann þess sem
röddin fyrir innan dyrnar hafði sagt að
enginn kæmist undir friðarbogann sem að
eins hugsar um sjálfan sig. Hann gekk því
af stað til að vita hvort aðrir menn hefðu
nokkrar óskir, sem hann gæti tekið að sér.
Hann hafði skamt gengið, er hann sá stórt
hús álengdar og margir menn voru að
vinna þar í kring. Hann ætlaði að ganga
til þeirra, en rammger járngirðing var á milii
svo hann varð að láta sér nægja að horfa á
þá í gegnum hana. Sumir voru að vinna
en aðrir gengu í kring með byssur við belti
en svipur í höndum. Hann heyrði strang-
ar skipanir og sá svipurnar reiðubtínar að
fylgja þeim fram ef mótspyrna hefði verið
sýnd. En þrælsóttinn beygði sig fyrir
svipunni. Örvingluð frelsisþrá og helsærð
réttlætistilfinning kyntu heiftarlogann í aug-
unum og óbænir og hótanir kúgaðs van-
máttar stigu þaðan upp í himinblámann.
Þetta var betrunarhúsið. Hvað átti hann
að biðja um handa þessum mönnum? Frelsi,
réttlæti. Hann tók upp vasabók sína og skrif-
aði fyrstu óskirnar. Svo gekk liann þaðan og
hvar sem hann fór sá hann böl og bágindi.
Lífið sýndist vera flestum byrði. Drottinn
alfaðir lét að vísu sólina skína yfir höfðum