Fíflar - 01.01.1914, Page 50

49
heim, söng hann um alt, sem hann hafSi
heyrt og séS, og bændurnir heyrSu söng
skáldsins, námu hann og sungu.
Svalur gustur blés neSan dalinn. Sólin
tók sér náttstaS í suSvestri, eftir endaSa
dagsgöngu. ÞaS var komiS liaust. Kveld-
skuggarnir læddust meS hægS ofan f jöllin
— yfir bleika geira og skrœlnaðar grundir,
unz þeir tóku allan dalinn herskildi. Smám-
saman fór ein og ein stjarna að birtast á
hinum dimmbláa himni. Svo fleiri og fleiri
unz himininn var allur orSinn eins og óslit-
iS glitrandi perlunet. Og stjörnurnar störðu
djúpum augum ofan í litla dalinn dimma,
en þaó var oröiS svo dimt, aS þær sáu ekki
hin hrörlegu blóm, sem voru aS kveSja
hvert annaS meS hneigSu höfði í hinsta sinn.
— Fegurð sumarsins var horfin; söngradd-
irnar þagnaSar. Hinn þögli sáttasemjari
lífsins var aS enda dómþing sitt.
SkáldiS liorfSi angurblíSum augum út í
dimmuna. Sumarvinirnir höfSu kvatt liann
liver af öSrum. Nú var hann aS fylgja
seinustu blómunum sínum til grafar. Hann
leit yfir hinn þrönga, skuggalega dal, og svo
upp í festinguna biástirndu. Honum sýnd-
ist stjörnurnar svo alvarlegar og svo kaldar,
eins og krystallar vetrarins. Kvöldnepjan
næddi í gegnum þunnu og slitnu fótin hans,
svo hann skalf, En andi skáldsins fyltist
4