Sjómannadagsblaðið - 01.06.1983, Qupperneq 44

VEIÐARFÆRI
Handfæravindur
með sjálfvirkum hemlum.
NÆLON-handfæri
0,9 — 1,0 — 1,2 — 1,3 — 1,5 —
1,7 — 2,0 — 2,5 mm.
HANDFÆRASÖKKUR
1,25 — 1,5 — 1,75 — 2,0 kg.
HANDFÆRAÖNGLAR
með gerfibeitu,
mislitir, tvílitir,
sjálflýsandi,
fjölbreyt úrval.
SEGULNAGLAR,
PILKAR,
KASTLÍNUÖNGLAR,
LAXALÍNUR,
SILUNGALÍNUR,
KOLANET,
RAUÐMAGANET,
GRÁSLEPPUNET,
SILUNGANET,
LAX-, SILUNGSÖNGLAR,
KOLAÖNGLAR.
Ánanaustum
Siml 28855
Elzta og stærsta veiðarfæra
verzlun landsins.
smíða það handa sér, en um það
leyti var hann að flytja bú sitt
vestur í Selvog. Hann réri þó
skipinu frá Þorlákshöfn, meðan
hann gat.
Páll reisti mikið bú í Nesi í Sel-
vogi, sem mörgum er kunnugt.
Enda dugnaðarforkur. Þó missti
hann heilsuna, líklega kringum
1923. Þá tók við skipinu Kristinn
Jónsson, síðar byggingameistari á
Selfossi. Hann var með það í
nokkur ár, en svo tók við Halldór
Magnússon frá Hrauni í Ölfusi.
Nú svo dró að því að það urðu
hálfgerðar Hálfdánarheimtir á
þessurn formönnum. Áraskipin
fóru að hverfa af miðunum, en
mótorbátarnir að koma til sög-
unnar.
Ég hygg að Halldór hafi verið
með skipið í um það bil tvö ár, og
svo tók við því Jón Jakobsson, frá
Einarshöfn.
Þá kemst skipið austur á Eyrar-
bakka og var notað þar, sem „far-
þegaskip“ eins og það var nefnt í
gamla daga, þegar sá háttur var
hafður á að hóa saman mönnum í
einn og einn róður, er gæftir voru
og von var um afla. Það var settur
í skipið mótor, til þess að gera það
nýtískulegra, því þá var svo kom-
ið, að enginn maður fékkst til að
leggja út ár. Allt var upp á vélar.
Þetta bjargaði þó ekki málum,
því þessi tíð var á enda runnin.
Þegar ég kom að skipinu til þess
að grafa það upp, var það vestan
við Sunnuhvol. Þar hafði fokið að
skipinu mikill sandur og var það
að heita má sandi orpið. Stóð
skipið í sandfönn, og sýnilegt að
þar beið þess aðeins tortíming, af
því að það var orðið skælt undan
farginu, sem lagðist misjafnlega á
það (snúið).
Þarna mokaði ég það upp og
hirti það, illa farið.
Þess er þó að geta að einu sinni
áður hafði verið gert nokkuð við
það, og ber víst að þakka Fiskifé-
laginu þá viðgerð. Þeir voru með
áform um að gera við það og
varðveita það, en einhvern veginn
rann það út í sandinn í bókstaf-
legri merkinu og skipið hélt áfram
að hrörna.
Þegar ég kom að því, hafði öll
umgjörðin fúnað ofan af skipinu,
niður á annað, eða þriðja borð,
hástokkurinn og þófturnar allar.
Þó voru tvær þóftur nothæfar.
Ég fékk Jóhannes Siguijónsson
á Gamla-Hrauni síðan til að gera
við það að fullu. Það mátti ekki
tæpara standa, því hann lifði að-
eins eitt ár, eftir að hann hafði
lokið við að gera við skipið.
Jóhannes var mikill og fær
skipasmiður, og ómetanlegt var að
fá hann til þessara verka. Ég hlæ
stundum með sjálfum mér, er ég
hugsa til þessa tíma. Þá var ég að
draga að karlinum ýmsar spýtur,
er ég taldi að vel mætti nota í
skipið, svona í eitt og annað smá-
vegis. En það var ekki við kom-
andi. Allt varð að vera eins og það
var áður.
Ég man til dæmis að ég kom
með tvær spýtur, sem ég ætlaði að
hafa í stoðir undir þófturnar.
Hann leit fyrirlitlega á spýturn-
ar og sagði:
— Uss. Það er ekkert gagn að
þessu í snældu.
Á hinn bóginn hafði ég visst
erindi sem erfiði, þegar ég var að
draga að spýtur. Ég fékk í leiðinni
að vita ýms heiti á skipinu, sem ég
kunni ekki að nefna áður. Og at-
hyglisvert var smíðalagið og
vandvirknin. Þeir mældu allt með
hnefa sínum þessir karlar. Hnefi
var frá þóftunni undir hástokkinn
og þannig var hnefamálið notað
um allt skipið. Að vísu eru menn
misjafnlega handstórir, en þó
gekk ekkert úrskeiðis. Þeir sáu við
því með dularfullum hætti.
Jóhannes fékk líka allt eins og
hann ætlaðist til, og í vissum
stærðum.
Mér er það minnisstætt að ein-
hveiju sinni kom frændi hans
44 SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ