Sjómannadagsblaðið - 01.06.1983, Blaðsíða 63

vír, en það botnaði ekki, þannig að dýpið
var meira en 300 metrar a.m.k.
Mönnum var hættan ljós, en úrræði
voru fá. Skömmu eftir miðnætti kom
gamli seglasaumarinn upp á stjórnborðs-
vaktina og óskaði eftir að fá bát til að róa í
land, en hann var reyndur sjómaður um
sjötugt.
Skipstjórinn aftók það. Engir í bátana
strax, svaraði hann, en við skulum vera
við öllu búnir, og ég geri satt að segja ráð
fyrir að það hafi nú verið fremur stutt í þá
skipun, uni að yfirgefa bæri skipið, sem
var að reka upp í brimið við ströndina.
Spennan var ógnþrungin og mögnuð í
senn.
Þá skyndilega, eins og hendi væri veif-
að, skall vindhviða á skipið frá fjöllunum
og stefnið snérist í átt til hafnarinnar.
Skipstjórinn gaf fyrirmæli hvellum
rómi um að aka seglum, og ég held að
aldrei í þessari löngu ferð, hafi skips-
höfnin verið jafn samtaka og nú. Hún
vann sem einn maður, og hið þunglestaða
skip, seig hægt frá klettóttri ströndinni í
áttina að höfninni, eða á leguna, þar sem
seglskipin leggjast við festar.
Við sigum hægt inn á leguna og lóð-
uðum á botni og rétt í þann mund, er
akkerið var látið falla, datt á dúnalogn á
ný og akkerið náði festu og skipið nam
staðar og lá nú fyrir straumi og haggaðist
ekki.
Við vorum hólpnir, og það mátti lesa úr
svip hvers einasta manns á LUCKY
LAWHILL.
Að vísu hafði þetta verið sorgarferð.
Skipstjórinn hafði andast í hafi. Við
höfðum barist við storma og stórsjó í 53
daga, samfellt, en enn einu sinni hafði
þetta happaskip, bjargast með lítt skilj-
anlegum hætti á örlagastundu.
Gamli seglasaumarinn, sem hafði siglt
á þessum slóðurh allt sitt líf, sagði að byr
eftir sólsetur væri óþekkt fyrirbæri á
þessum slóðum.
— Við þurftum að fá byr — og við
fengum þennan byr, sagði ungi skipstjór-
inn, og hann bætti því við, að það væri nú
margt milli himins og jarðar, sem menn
kynnu ekki að útskýra.
Og þegar í land kom, kunnu menn enga
skýringu á þessu fyrirbæri.
Því skal ekki leynt, að oft sótti sú hugs-
un að mér, hvað hefði valdið því að
LUCKY LAWHILL bjargaðist við klett-
ótta ströndina, og það liðu 50 ár, uns ég
fékk svar við þessu, hálf öld. Ég var þá að
lesta gufuskip í Mount Maunganui, en
farmurinn átti að fara til Chile. Þá upp-
götvaði ég að umboðsmaður þess er hafði
skipið á leigu, var frá Antofagast, sem er
litiíl bær, skammt frá Tocopilla. Ég sagði
honum frá ferðinni og atvikinu um borð í
LUCKY LAWHILL, og að flestir á skip-
inu hefðu álitið þetta með vindinn vera
kraftaverk.
— Nei vinur minn, svaraði hann. Þetta
var ekki kraftaverk, en sýnir ef til vill mátt
bænarinnar. Þessir vindsveipir eru mjög
sjaldgæfir, en ekki óþekktir með öllu. Þeir
eru nefndir Terral.
Þeir eru mjög sjaldgæfir, þessir Terral-
vindar. Bæjarbúar í Tocopilla og Anto-
fagasta verða þeirra ekki varir. Þeir koma
yfirleitt milli klukkan 2—4 eftir miðnætti
og einu merkin eru brúnt ryklag, sem þeir
bera með sér innan frá landinu. í bæj-
unum hreyfir ekki vind.
— Þið hafið verið heppnir, sagði hann.
Terralvindurinn er sjaldgæfur. Hann
kemur einu sinni til þrisvar á ári og sum
árin blæs hann aldrei.
Við þögðum nokkra stund og ég íhug-
aði þennan löngu liðna atburð, og sá hann
í nýju ljósi. Ég gat að vísu ekki skýrt það
hvort máttur bænarinnar hafði gjört
kraftaverk, en ég var sammála unga,
finnska skipstjóranum um það, að það
væri nú margt á himni og jörð, sem
mennirnir ekki skilja.
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ 63