Sjómannadagsblaðið - 01.06.1983, Síða 71

beth hefur áreiðanlega verið til. Við vor-
um forviða á klettunum inni í bænum og
fyrir utan hann. Fegurð bæjarins og
söguleifarnar, sem við sáum, höfðu gagn-
tekið okkur á 5 eða 6 klukkutímum.
Edinborg hafði hertekið okkur áhlaups-
laust. Við vissum ekki, hvemig við áttum
að endurgjalda þeim hjónunum alla þessa
alúð, að sýna okkur bæinn og benda
okkur á, hvers vegna Skotar kalla
Princessstreet fegurstu götu í Evrópu, og
til þess að sýna einhvern lit á þakklæti,
buðum við þeim niður á skipið, og þar
voru þau gestir okkar í eina tvo klukku-
tíma. Við sátum uppi á þilfarinu og sáum
jámbrautarvagna koma brunandi áfram
af landi, fara út hjólskip, sem sýndust vera
skip að nafnbót, og hjólskipin renna yfir
fjörðinn til Burnt Island og skila þar upp á
land þessum stuttu vagnatrossum sem
þau höfðu innanborðs. Þetta var áður en
Forth-brúin var bygð yfir fjörðinn og var
nýtt fyrir okkur, en ekki fyrir þau. Díana
fór að týgja sig til brottlögu, og við skild-
um við hjónin með mestu kærleikum.“
Vöruskútur í Atlantshafi
Sem að framan var sagt, þá voru vöru-
skútur lengst af póst- og millilandaskip
handa ferðamönnum. Slíkar ferðir gátu
orðið æði slarksamar, en höfðu eigi að
síður sína töfra.
Margir hafa lýst slíkum ferðum, meðal
annars dr. Helgi Pétursson, jarðfræðingur
og heimspekingur (1872—1949). Hann
lagði í Atlantsála með danska seglskipinu
Perú, en förinni var heitið til Grænlands.
Helgi lýsir förinni með skipinu all ítarlega
og segir m.a. á þessa leið:
„Um miðjan morgun sunnudaginn 2.
maí lagði briggskipið „Perú“ á stað frá
Kaupmannahöfn og höfðum vér fjórir
tekið oss far með því. „Perú“ er frá þeim
tímum, er það þótti meira um vert, að
skipin tækju mikið, en að þau væru hrað-
skreið, enda hefir einn farþegi sagt, að því
svipaði mest til vindlastokks að lögun.
Það þurfti líka að blása mikið og hagstætt
til þess að „Perú“ gamla færi að herða á
sér að mun og voru þó möstrin óvanalega
há og segl og reiði í bezta lagi, eins og vant
er að vera á skipum grænlenzku verzlun-
arinnar.
Káetan var góð, eftir því sem um er að
gera á slíkum byrðingum, en skápar með
hólfum hefðu þeir verið kallaðir á þurru
landi. klefarnir, þar sem við áttum að vera
tveir og tveir í tvo mánuði. En maður
venst slíku ótrúlega fljótt á sjónum, og
strax annan daginn sýndist alt rýmra; og á
þiljum uppi er að minnsta kosti nógu hátt
undir loftið."
Eftir að hafa lýst ferðafélögum sínum
nokkuð lýsir hann hafinu og er lýsing
hans ógleymanleg. Hann segir:
„Það er að ýmsu leyti skemmtilegra að
ferðast með seglskipi heldur en með eim-
skipi, og þótt það væri ekki nema vegna
þeirrar ánægju, sem farmaðurinn finnur
til, er hann kemur upp einn morgun, er á
móti hefir blásið að undanförnu, og sér
veifuna á siglutoppnum benda fram og
seglin bunga fyrir hagstæðum vindi. En
það er líka svo margt að athuga á langri
sjóferð, sem gaman má hafa af, en miklu
síður er hægt að gera það á eimskipum,
sem bruna áfram jafnt í byr og iogni.
Ennfremur má hlaupa fyrir borð af segl-
skipinu, þegar ferðin er ekki of mikil, og
synda sér til skemmtunar. Ég gerði það oft
í Norðursjónum og Atlantshafi, en batt
auðvitað löngurn kaðli utan um mig til
þess að geta dregið mig inn aftur og verða
ekki eftir af skipinu.
Fallegur er sjórinn
„Perú“ fór fram hjá Skaganum
(norðurodda Jótlands) 5. maí. Næstu
daga sást blá rönd af Noregi fyrir stafni,
ekki há.
Fallegur er sjórinn, það er ekki ofsög-
um af því sagt, og rólega og tignarlega líða
öldurnar yfir hafið. Sé horft með vind-
inum, er eins og mest beri á lægðunum;
hægt velta þær áfram og er eins og kembi
aftur af öldunum. En á móti vindinum er
alt bólgnir, marggáraðir ölduhryggir,
hvítfextir, og skín oft blágrænt gegnum
kambana áður en þeir brotna.
Margir halda, að löng sjóferð hljóti að
vera fjarska tilbreytingalítil og þreytandi,
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ 69