Sjómannadagsblaðið - 01.06.1983, Síða 74

Enn er útgerð farþegaskipa hafin MS EDDA verður í ferðum með bíla, farþega og póst í
sumar milli íslands, Bretlands og Þýskalands.
hafði 6 ýmisleg trúarbrögð og annaðhvort
hefir einn trúarflokkurinn verið réttur á
trúnni ellegar enginn. Frelsarinn segir, að
það sé ekki nema einn vegur til eilífs lífs
og hann þröngur; ég hefi ekki meiri orð
um það nú. 40 manns voru á fyrstu káetu.
er ætluðu til Nýju Jórvíkur vestur yfir
Atlantshaf, en þeir verða að borga fyrir
mat og rúm á hverjum degi 40 krónur. og
mun ykkur þykja það ótrúlega niikið, en
þar er ekki á borðum tálkn og söl og
bræðingur við. I 12 daga tutlast úr budd-
unni 480 krónur vestur yfir sundið.
Á annarri káetu voru 70 manns og áttu
þeir að gjalda fyrir rúm og mat 144 krón-
ur. Á þriðju káetu 380 manns og þar vor-
um við íslendingar og fór fullvel um
okkur; við fengum þrisvar á dag nóg af
hveitibrauði og kexi, kjöti og kartöflum,
smjöri, kaffi og the, stundum graut með
sírópi út á. Þetta þótti okkur nú viðkunn-
anlegt, og þurfa ekki að borga fyrir á
parti. Við lágum við okkar rúmföt sjálf,
rúmin voru út við, en borð og bekkir á
miðju dekki í 15 faðma löngum sal. Á
skipinu var vertshús, sjúkrahús, tukthús;
skipsmenn léku ýmsa leiki á hverjum degi
til skemmtunar uppi á efsta dekki. Á
hverjum degi er öllum skipað upp á dekk
einn klukkutíma. Þá eru sópuð öll verelse
og svo sáldrað þurru sagi um allt gólfið.
Eitt barn úr írlandi dó á hafinu og var
látið í poka og kastað fyrir borð.
Þann 26. fæddi ein íslensk kona 2 börn,
dreng og stúlku, og gekk það fljótt og vel,
allt með bestu heilsu. Hún ól þau á
sjúkrahúsinu og var þar mjög vel hjúkrað
að henni af lækni og skipsjómfrúnni.
Mormónar blessuðu yfir börnin og var
þeim gefið nafn, kafteinninn hét Tómás,
drengurinn hét Tómás Halldór Atlante,
en hún Victoria Nevada.
Þann 27. kl. 3 e.m. sáum við Ameríku
og komum inn á höfn í Nýju Jórvík um
kvöldið og voru allir á skipinu um nóttina.
Vorum við þá búnir að vera á hafinu 11 Vi
dag og fengum alltaf blíðveður, einn dag
storm nokkurn á móti.“
Einar Benediktsson
og Útsær
Til eru margar ritaðar heimildir um
ferðir skálda með skipum og Ijóst er, að
sjóferðirkomu róti á skáldlega tilfinningu
manna. Af bók færeyska skáldsins Willi-
am Heinesen má ráða, að Einar Bene-
diktsson hafi ort hið mikla kvæði sitt
„Útsær“ um borð ígufuskipinu „Botnía“ í
ofviðri undan ströndum Noregs um jóla-
leytið 1919.
Heinesen greinir frá þessu í bókinni
Fjandinn hleypur í Gamalíel, og þótt
þetta sé smásaga, er hún án efa sönn að
72 SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
flestu leyti, því staðhæft er að Heinesen
hafi síðan haft það fyrir munaðarvinnu að
þýða Útsæ á færeyska tungu. I bókinni er
atvikum lýst svo í þýðingu Þorgeirs Þor-
geirssonar, en því er þó við að bæta, að
samkvæmt íslenskum þjóðsögum,
óprentuðum, á Einar Benediktsson þó að
hafa flutt Útsæ fyrst á brúarvængnum
fyrir storminn:
„Daginn eftir lægði ögn veðrið og
skipinu fór aftur að miða svolítið; veður-
hæðin var frá sjö uppí níu stig. Þannig leið
svo rúmt dægur, kominn aðfangadagur
og enn glórði hvergi í Noregsströnd. Um
hádegisbilið þann dag rauk afturupp með
veðurofsa. Særokið af hvítfyssandi hafinu
gekk yfir skipið í voldugum hryðjum. En
það var heiðskírt. Innámilli saltra fossa-
fallanna skein rauðleit lágsólin og baðaði
loft og veggi í galdraskímu sem var einna
líkust því að hún kæmi úr iðrurn jarðar.
Það voru ekki nema fjórir farþegar
uppivið á fyrstaplássi. Þeir sátu gleitt í
njörfuðum reyksalsstólunum og skorðuðu
olnbogana í stólbökin. Þrír þessara salón-
riddara voru íslendingar: læknir, úrsmið-
ur og þjóðskáldið Einar Benediktsson. Sá
fjórði varFæreyingur, Gregersen vélstjóri,
smávaxinn, bæklaður og skeggjaður ná-
ungi með elskulegt bros á ellilegu
skelmisandlitinu. íslendingarnir héldu
fast um viskíglösin. Færeyingurinn var
bindindismaður. Við stólinn hjá lækn-
inum var bundin tágakarfa og í henni
rórillaði ferstrend flaska af Mountain
Dew fálmkennt einsog barn í leikgrind."
Nokkru síðar í sögunni, er aftur vikið
að Einari Benediktssyni, en þar segir höf-
undur á þessa leið:
„Uppí reyksalnum sátu fjórmenning-
arnir á njörfuðum stólunum framyfir
miðnætti. Milli staðfastra ljósakúplanna í
loftinu hrannaðist vindlareykurinn eða
hlykkjaðist makindalega án minnsta tiilits
til þess hvernig skipið lét. Klukkan á
veggnum var stönsuð, tíminn stóð kyrr og
nennti ekki meiru; það ríkti djöfullegt
tímaleysi í rafljósinu í tómum salnum
meðan gráðugar ófreskjur ragnaraka urr-
uðu og gólu villt og brjálað útá myrku
hafinu.
Baltazar var hættur öllum sálmasöng
cg naut vindilsins. Honum fannst vera
kornið að skáldinu að hafa ofanaf fyrir