Sjómannadagsblaðið - 01.06.1997, Page 36

36
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
og fólk kom hvaðanæva að á þessi
böll. Búningamir voru ekki marg-
brotnir, oftast einhveijir gamlir fata-
ræflar, gjama úthverfir. Sumir vom
þó svo stöndugir að þeir birtust í ein-
hveijum nýjum flíkum. Svo máluðu
menn sig og gerðu sér allra handa
grímur úr pappa. Þá var það siður að
þáttakendur á grímuballinu, svona
fimm til tíu í hóp, fóm hús úr húsi í
búningunum og heilsuðu upp á þá
sem heima sátu með einhverjum
spaugsyrðum, en reyndu þó að Iáta
ekki þekkja sig. Aldrei var staðið
nema mjög stutt við. Til dæmis létu
menn sig ekki muna um að labba alla
leið úr Súðavík inn í Hattardal sem er
inni í tjarðarbotni, til þess að heilsa
upp á fólkið þar. Menn settu ekki fyr-
ir sig að ganga smáspotta í þá daga.
Auk þessa var slegið upp venjuleg-
um böllum og þá leikið undir á harm-
onikku, enda ekki öðm til að dreifa,
en ýmir heima spiluðu vel á harmon-
ikku. Helst var dansað svensk
maskerade, rælar, marskuki og valsar.
Þá var marsérað og dansaðir
hringdansar — Ijórir byijuðu og svo
bættust alltaf fleiri við. Þessu stjóm-
Árið 1957skaut Kristján steypireiði sem var 79fet á lengd
og stœrsti hvalurinn sem hann veiddi. Hann vóg 92.7 tonn
án blóðs. beina, bœgsla og sporðs, svo þama hefur verið
um 120 tonna skepnu að rœða! Á mvndinni eru talið frá
vinstri: Ingi Bjamason efhaverkfrceðingur, Kristján Þor-
láksson og Loftur Bjamason forstjóri Hvals hf.
„Búrhvalinn þurfti að scekja langt út,
kannski norður undir Dhombanka. “
(Ljósm. Sjómdbl. AM)
aði sérstakur dansstjóri. Stundum var
mágur minn, Ólafúr Jónsson skóla-
stjóri, dansstjórinn, en hann hafði ver-
ið á dansskóla í Reykjavík. Eitt sinn
hafði hann nám-
skeið í „Lancier“
um vetrartíma.
Afengi sást ekki á
neinum manni á
þessum böllum,
enda viðburður að
sjá mann með víni
á þeim ámm. Þó
var talsvert um
pípureykingar og
stöku maður fékk
sér vindil um
helgar. Og munn-
tóbaksnotkun var
almenn, það er að
menn tuggðu rullu
og margir tóku í
nefið.
Þá vom oft
haldnar hlutavelt-
ur, sem í mínu
ungdæmi hétu
„tombólur.“ Mun-
um var safnað
með þeim hætti að
gengið var í hús
og fólk lét eitt-
hvað smáræði af
hendi sem það gat verið án. Sumir
gáfu gömul blöð, aðrir heybagga eða
mópoka. Stundum kom þó fyrir að
einhveijir gáfu stærri gjafir og til
dæmis man ég að einhver gaf lamb á
tombóluna. Það var auðvitað aðal-
vinningurinn og menn mjög spenntir
að sjá hver lambið hreppti. Öftast nær
var ball eftir tombóluna.
Upphaf hrefnuveiða á íslandi
„Já, kynnin af sjónum byrjuðu
snemma, enda var maður fæddur og
uppalinn í flæðarmálinu. Ég var á
bamsaldri þegar ég fór að fara á skek-
tu út fyrir fjörusteinana og snemma
hófst sjósóknin með föður mínum, en
hann átti sér bát sem hét Magga og
var ljórar lestir, gamall sexæringur,
kominn frá Þorkeli gamla í Þúfum í
Vatnsfirði. I bátinn lét hann setja 4 ha.
Alfa-vél og rótgekk báturinn í byijun.
Pabbi hóf fyrstur manna hrefnuveiðar
hér við land og ástæða þess var sú að
árið 1913 sá hann eitt sinn vöðu af
hrefnu á Alftafirðinum. Honum datt
þá í hug að reyna að hagnýta sér þetta.
Þetta var þó of fjárffekt lyrir hann
einan og fékk hann í félag við sig
Guðjón Brynjólfsson, sem var for-
maður á báti sem Bergþóra hét og var
f eigu Jóns Jónssonar útgerðarmanns.
Asgeir Ingimar kom í þetta einnig
með þeim. Þeir borðhækkuðu hátinn
og fengu keypta skutulbyssu af sel-
veiðiskipi sem kom inn á fsaljörð. Ég
held að selveiðimennimir hafi notað
byssuna til þess að skjóta með henni
beinhákarl. Byssunni fylgdu tveir
skutlar.
Kristján og aðstoðarmaður hans
hlaða hvalabyssuna með sprengiskut-
li.