Sjómannadagsblaðið - 01.06.1997, Qupperneq 46

46
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
Stefán átti og gerði út vélbátinn Vonina VE-113 um tíma, ásamt Guðmundi Vig-
fússyni.
„Vilhjálmi hefur aldrei
mislukkast túr“
„Það mun hafa verið 1936 að ég
réði ég mig á togara sem Andri hét, en
hann strandaði við England, svo ekki
varð neitt úr því að sinni, en svo var
gert við hann og Andri kom upp árið
á eftir og þá réði ég mig á hann. Skip-
stjórinn var Kristján Kristjánsson og
okkur gekk mjög vel þessa vertíð —
ég hafði 1800 krónur í hlut sem var
mikið kaup. Einkum veiddum við
ufsa.
En svo komst ég um borð í hann
Venus hjá Vilhjálmi Árnasyni, þeim
afburða fiskimanni, auk þess sem
hann var afbragðssjómaður. Sagt er
að eitt sinn hafi Þórarinn Olgeirsson
verið spurður að því hvor væri meiri
fiskimaður Bjarni Ingimarsson eða
Vilhjálmur Árnason. Þá á Þórarinn að
hafa svarað: „Ja, Vilhjálmi hefur
aldrei mislukkast túr, meira veit ég
ekki.“ Á Venusi var ég árin 1939 og
1940 og fyrir árið 1940 hafði ég sex
þúsund krónur sem var vitanlega af-
bragðskaup.“
Stríðshörmungar
„Já, auðvitað var siglt með aflann.
I fyrstu sigldu menn á austurströnd-
ina, en eftir að loftárásirnar urðu
svona miklar var farið að sigla á vest-
urströndina til Fleetwood. Þá fluttu
Bretarnir allar löndunargræjurnar
þangað. Þórarinn Olgeirsson var alltaf
fenginn til þess að sjá um löndunina.
Vfst urðum við varir við stríðsátökin
og ég man eftir einu atviki á Venusi
1939 eða snemma árs 1940. Þannig
var það snemma morguns við Shields
hjá Newcastle, þar sem við höfðum
legið um nóttina og ætluðum, að fara
að halda áfram til Grimsby, en þang-
að voru tólf tímar, að 2000 tonna
flutningaskip, sem lá skammt frá okk-
ur, varð fyrir tundurskeyti frá kafbáti.
Togarinn hjá okkur nötraði stafna í
rnilli. Allt varð snarvitlaust og þeir
vörpuðu djúpsprengjum sitt á hvað.
En það sorglega var að fimm menn
sem ætluðu að reyna að sigla flutn-
ingaskipinu í land fórust allir með
tölu. Tundurskeytið hafði hæft skipið
að framan og allt farið undan því.
En í stríðinu sigldi ekki öll áhöfnin
og maður skrapp í Bretavinnuna svo
sem tíu daga á milli túra. Menn skip-
tu því gjarna niður á milli sín að sigla
eða vera í landi. Þeir sem í landi voru,
voru þá sumir afmunstraðir á meðan
og munstraðir svo aftur í næsta túr.
En við urðum líka varir við stríðið
þótt með öðrum hætti væri. 1941 fór
ég á síld fyrir Norðurlandi með norsk-
um báti með Ingvari Pálmasyni sem
Silva hét og Eggert frá Nautabúi gerði
út. Sáum við þá ótal tundurdufl sem
slitnað höfðu upp og voru aðeins á
floti á sjónum. Það var heldur óhugn-
anlegt. En hvað veiðar okkar á Silvu
snertir, þá er þess að geta að við vor-
um með mestan afla það sumarið —
fengum alls rúm 14 þúsund mál og
tunnur. Það gerði 3000 króna hlut.
Um Silvu þessa er það annars að segja
að hún var einn þeirra norsku báta
sem sluppu frá Noregi áður en Þjóð-
verjum hafði tekist að hernema land-
ið.“
Um borð í Röðli
með Vilhjálmi
„Eftir þetta var ég á bátunum nokk-
ur ár, en fór svo á Stýrimannaskólann
1949. Prófi lauk ég 1950. Ég gerðist
þá stýrimaður hjá Ingólfi Þórðarsyni á
Tryggva gamla á síld 1951, en við
fiskuðum bókstaflega ekki neitt.
Hjónin Laufey Sigríður og Stefán í Colosseum í Romaborg.