Sjómannadagsblaðið - 01.06.1997, Qupperneq 101

SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
101
tala en að bæta við þetta. Hann dró
upp peningaveskið sitt og setti á sig
gleraugu, barðist lengi við að koma
spöngunum aftur fyrir eyrun. Hann
hafði verið búinn að undirbúa þetta,
því eftir skamma leit tók hann fram
sjálfblekung og ávísanahefti. Hann
skrifaði hægt og skriftin var klunna-
leg, dökkar og hrjúfar hendurnar stun-
gu í stúf við þennan gula, vandaða
pappír. Loks reif hann blaðið úr heft-
inu og strauk af því neftóbakskornin.
Blekið var ekki þornað og dróst út í
æsilega stróka, eins og rok léki um
stafina. —Ég er búinn að rétta mörg-
um sjómönnum peninga, Maríus. Þú
verður sá síðasti. Hann leit aftur á
hann, sjónglerin stækkuðu augun og
gerðu þau sakleysisleg eins og í barni.
—Nú hef ég selt bátinn og á þó tals-
verða peninga Maríus, þótt þeir eigi
þetta mest í bönkunum, eins og geng-
ur. En þetta hefur verið gott starf. Þú
ert mannsefni, Maríus og hefðir átt að
eignast bát og festa þig við eitthvað
og þú ert þó vélstjóri og orðinn tutt-
ugu og fimm ára. Þú ættir að finna þér
væna konu, þær fá mann til að stansa
og hugsa sig um, konurnar.
—Ekki fannst þú þér neina.
—Nei, en ég vildi að ég hefði gert
það á sínum tíma sjáðu til. Þá hefði ég
átt að einhverju að hverfa núna, ekki
verið einn á reit. Það er einmanalegt,
þótt auðvitað gæti verið að konan
væri dáin nú, þótt ég hefði eignast
hana, því maður er farinn að eldast.
En þá mætti vera að það væru börn,
ha? Sjálfur á ég ekki nema fósturbarn,
hana Evlalíu. Það er allur munur, þótt
auðvitað sé ekki hægt að kalla hana
stúlku lengur, fullvaxta konu. Já, hún
heitir það, var skírð í höfuðið á móð-
ur sinni. Einu sinni átti ég átt kost á
þeirri konu. Við vorum þá bæði ung.
En það átti ekki fyrir okkur að liggja
að eigast, þótt við vildum það bæði
jafn mikið.
—Hvers vegna?
Jóhannes réttist í sætinu og nýtt él
af tóbakskornum feyktist niður á
skyrtuna hans. —Það var vegna þess
að ástin var svo mikil, sagði hann al-
varlegur. Við ólumst upp saman á
Hellissandi og vorum alveg eins og
systkini. Við fermdumst saman og á
fermingardaginn ákváðum við að við
ætluðum að eigast. Svo urðum við
samferða til Reykjavíkur þegar við
vorum bæði átján ára gömul. Ég ætl-
aði að fara að vinna í kolum en hún
við matseld á Laugarnesspítala. Föð-
ursystir hennar var matráðskona þar.
Kvöldið sem skipið fór báðu foreldrar
hennar, Jakob og Guðlaug heitin, mig
alveg sérstaklega fyrir hana á skipinu.
Við vorum tvö saman í minnsta klef-
anum og urðum að deila einni koju.
Þá hefði það átt að gerast, en það varð
aldrei.
—Hvaða rolugangur hefur þetta
verið?
—Nei, það var ekki beinlínis rolu-
gangur, Maríus. Heldur var ég alltaf
að hugsa um hverju ég hefði lofað
Jakobi og Guðlaugu og vildi ekki
svíkja það. Samt var einn beggja vilji
og það get ég sagt þér að ég festi ekki
mikinn svefn þessa nótt. Við lágum
og héldust í hendur og ég titraði alveg
eins og lauf... Röddin brast næstum
og hendurnar titruðu þegar hann þreif
pilluöskjuna og barði henni af ákafa í
borðið.
—Löngunin var svona mikil, sagði
hann næstum afsakandi þegar Maríus
hafði fundið pilluna sem hafði flogið
út á gólfið og fengið honum. — Já,
löngunin var svona afskapleg. Við
hittumst að vísu einu sinni nokki'u eft-
ir að ég kom suður. Það var í kola-
myrki norður undir gasstöðinni og ég
á leið vestur aftur, búinn að ráða mig
á vertíð heima. Þá var eins og við
fyndum það bæði að ekki mundi
verða neitt úr neinu, fyrst það gerðist
ekki á skipinu. Já, það er skrýtið en þó
satt. En um veturinn heima komst ég
að því að Jakob og Guðlaug heitin
höfðu einmitt vonast til að við ætt-
umst. Það var eiginlega þess vegna
sem þau báðu mig að líta eftir henni
þarna á skipinu, en ég bara misskildi
það. Því fór nú ver...
—Þú hefðir bara átt að drífa þig
suður og kippa þessu í lag.
—Já, ég hugsaði oft um það, en
annars held ég að þetta hafi bara ekki
átt að verða. Það er stundum þannig.
Hún giftist strætisvagnstjóra ári sein-
na og þau eignuðust eina dóttur. Mað-
urinn hennar var í viðhaldinu við
vagnana og ég sá hann oft og hitti
hann einu sinni. Hann hét Guðmund-
ur. Ég sá auglýst svartbaksegg í blaði
og þá var það hann sem var að selja
þau, því hann var úr Vestmannaeyj-
um. En hann dó eftir að þau höfðu
verið gift í aðeins þrjú ár og hún ekki
löngu á eftir. Þá tóku Jakob og Guð-
laug heitin telpuna hennar í fóstur...
—Svo þú hittir hana þá ekki aftur?
—Nei, en það var mér að kenna.
Ég sá hana stundum álengdar á götu
eftir að hún giftist, en gat ekki fengið
mig til að gera vart við mig. En aftur
á móti átti það svo að fara að þegar
þau Jakob og Guðlaug heitin voru
orðin of fullorðin að ég tók að mér að
ala önn fyrir henni Evlalíu litlu —já,
svona eftir því sem ég gat — svona
sjómaður.
—Jóhannes, ég þarf að fara upp og
sækja aðstoð handa þér. Ég fæ bíl til
þess að aka þér á sjúkrahúsið — þú
getur ekki verið svona, maður.
Jóhannes hóf báðar hendur upp í
andmælaskyni og lófarnir sneru fram.
—Nei, ég þarfnast ekki læknis, Marí-
us. Ég er fullfær um að fara allra
minna ferða, treystu því. Mér líður
stórum skár núna.
—En þú þarft að láta rannsaka þig
maður. Þú stendur ekki á fótunum. Ég
ætla að hita okkur kaffi. Viltu brauð?
—Nei, ekkert kaffi, Maríus minn.
Og ekkert brauð heldur. Sérðu ekki að
ég er veislubúinn? Hann tók ofan
gleraugun og það var einkennileg
glettni í daufum en þó hitasóttargljá-
andi augunum. Menn koma ekki ekki
til veislu eftir að hafa troðið sig út af
mat, það veistu þó.
—Veislu?
—Ja, há. Ég á kunningja sem lof-
aði að halda mér veislu þegar ég hefði
skilað af mér bátnum, og nú ætla ég
að láta hann efna það. Hann kemur
bráðum og sækir mig, sjáðu til.
Maríus þagði drjúga stund. Senni-
lega var Jóhannes með óráði, spariföt-
in, bullið um þessa veislu og þennan
kunningja benti til þess. Líklega voru
það allar þessar pillur...
—Ég ætla að minnsta kosti upp
og fá mér kaffi og eitthvað í svang-
inn. Viltu að ég komi með eitthvað
handa þér — einhverja hressingu?
Þetta síðastnefnda var aðeins til þess
ætlað að blekkja gamla manninn.
Hann var ráðinn í að snúa ekki aftur
fyrr en hann hefði tryggt að hann
kæmist á sjúkrahús.
—Nei, alls ekki. En far þú. Ég verð