Sjómannadagsblaðið - 01.06.1997, Qupperneq 104

104
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
alls vísir — á síðasta ári höfðu tveir
menn verið myrtir um borð í skipinu,
annar á Suður- Atlantshafi, hinn við
austurströnd Bandaríkjanna. Lögregla
hafði komið í þyrlu út til þeirra og
flutt morðingjana í land. Eins og til
áréttingar því viðsjárverða lífi sem
hann lifði hneppti hann upp tveim
hnöppum á frakkanum og dró fram
svarta skammbyssu með stuttu hlaupi
og lagði hana á borðið. Veitingamað-
urinn kom auga á þetta og sneri sér
undan í flýti, en Finninn stakk byss-
unni inn á sig að nýju. „ You have got
to, “ sagði hann og setti upp eins kon-
ar sorgarsvip, en Maríusi fannst samt
eins og byssan væri hluti af stolti
hans. Að þessu loknu fór hann að
spyrja Maríus um hagi hans og þegar
hann komst að því að hann var vél-
stjóri og atvinnulaus í bili, stakk hann
upp á að hann kæmi um borð til sín.
Hann fylltist ákafa og hallaði sér nú
svo langt fram á borðið að brotið nef-
ið nam næstum við andlitið á viðmæl-
anda hans. „Not so bad, not so bad, “
tvítók hann og saug sígarettuna svo
ákaft að glóðin varð eins og eldrauð-
ur, glerharður spjótsoddur. „ You
would get let’s say four a month,“
sagði hann og var greinilega að tala
um launin sem í boði væru, en lét
undir höfuð leggjast að nefna hvaða
gjaldmiðil var um að ræða og Maríus
spurði hann ekki að því. „Them
coloured guys are quite lost, have no
chance, you see, — no chance. But a
man like you... “ Hann kinkaði kolli
og deplaði íbygginn öðru þessara
smáu og snöru augna sinna. „Not so
bad at all... “ Hann gerðist rólegri og
drap í sígerettunni með því að merja
glóðina undir stórum þumalfingrin-
um, án þess að séð yrði að hann fyndi
til sársauka.
Maríus fann að hann varð að fara
og athuga hvað Jóhannesi liði og stóð
upp. Finninn stóð upp líka og þeir
kvöddust innvirðulega. „ Think about
my offei; “ kallaði hann á eftir honum
meðan hann var á leið að dyrunum.
„We sail at noon... ask for mate
Kallio. “
Þegar hann kom út var tekið að
birta ögn, himinninn orðinn svarblár
og úti við sjóndeildarhringinn sveif
einmana, mjótt og hvítt ský sem
óhugsandi var að segja hvernig staðið
gat á. Hann átt enn spöl ófarinn niður
að bryggjunni þegar hann sá að
sjúkrabíllinn var þegar kominn og
hugsaði með þakklæti til hjúkrunar-
konunnar á sjúkrahúsinu sem hann
hafði rætt við í símann. En þegar hann
sá að þarna stóð líka spánnýr lög-
reglubíll og þyrping fáeinna manna
runnu á hann tvær grímur. Þeir höfðu
þó ekki þurft að beita karlinn valdi til
þess að koma honum á sjúkrahúsið...?
Hann var ekki kominn alla leið
þegar hann sá að maður benti af ákafa
í átt til hans og áttaði sig á sér til undr-
unar að það var annar svertingjanna
sem verið hafði að virða hann fyrir sér
ofan frá lunningunni á útlenda skipinu
fyrr um morguninn. Lögregluþjónn
gekk rólega fram til móts við hann.
„Ert þú á þessum bát?“ spurði hann
og kinkaði kolli aftur fyrir sig.
„Já, er eitthvað að?“
„Ja, hér hefur orðið slys.“
Þeir gengu saman nær bílunum og
mannþyrpingunni og hann kom strax
auga á sjúkrarbörur sem maður,
greinilega læknir, og lögregluþjónn
voru að stumra yfir. Það var Jóhannes.
Hann var holdvotur frá hvirfli til ilja
og sýndist alveg ótrúlega horaður
þegar blaut fötin, sem tekin voru að
klaka, höfðu lagst svona þétt að
grönnum líkamanum. Einhver hafði
lokað á honum augunum og munnur-
inn gapti örlítið, eins og í undrun.
Fannhvítar skyrtulíningarnar gægðust
undan jakkaermunum, en tóbaksdós-
irnar hans höfðu einhvern veginn
opnast og tóbakið dreifst yfir skyrtu-
brjóstið eins og kaffikorgur, svo
skyrtan var þakin gulum flekkjum.
Hárið, sem verið hafði svo úfið þegar
þeir skildust, lagðist nú rennslétt aftur
á hnakkann. I þessum svifum risu
mennirnir við börurnar á fætur, hófu
þær upp og renndu þeim með hraði
inn í sjúkrabílinn. Dyrunum var skellt
aftur, næstum því hranalega, og bílinn
ók samstundis burtu...
Hann sat inni í lögreglubílum og
var að gefa skýrslu. Inni á milli blöð-
uðu þeir í plöggunum í veski hins
látna og skrifuðu eitthvað hjá sér.
„Nei, engir peningar — bara ávísana-
hefti,“ sagði lögregluþjónn sem sat
hjá honum í framsætinu við lögreglu-
þjón sem sat í aftursætinu. „Svo þið
vorið bara tveir á?“ spurði lögreglu-
þjónninn í þriðja sinn og hann svaraði
enn fleiri spurningum um ferð þeirra
sem honum virtust engan tilgang
hafa.
„Við höfum heimilisfangið og
símanúmerið. Veistu hverjum á að til-
kynna þetta? Veistu hvað konan hans
heitir.“
„Hann á enga — býr einn.“ Nú bar
að einn hafnsögumannanna og hann
bankaði á rúðuna á lögreglubílnum:
„Þeir verða að flytja bátinn, Garðar,“
sagði hann kergjulega við lögreglu-
manninn. „Við þurfum að koma skipi
hér upp að bryggjunni.“ Maríus leit
upp og sá hvar lítið og snoturt, hvít-
málað flutningaskip lónaði úti á miðri
höfninni á hálfri skrúfu.
„Það varð slys hérna,“ svaraði lög-
reglumaðurinn höstugur og var sýni-
lega reiður yfir að vera ávarpaður
með nafni. „Bátinn má ekki flytja fyrr
en rannsókn á því er lokið. Þeir geta
lagst að þegar skipið þarna fer — þeir
fara á hádegi.“ Hafnsögumaðurinn
lötraði óánægður burtu, en lögreglu-
maðurinn tók upp þráðinn þar sem frá
var horfið:
„Einhverjir ættingjar?“
Hann var að því kominn að segja
að hann vissi ekki um neina en áttaði
sig svo. „Hann á fósturdóttur. Hún
heitir Evlalía — Evlalía Guðmunds-
dóttir, held ég. Nei, ég veit ekki hvar
hún býr.“
Nafnið olli lögregluþjónunum tals-
verðum heilabrotum og það tók hann
langan tíma að koma þeim með blý-
antinn í skilning um að hún héti ekki
Emelía. „E-v-1 ha?“ stautaði lögreglu-
þjónninn með blýantinn á lofti. Að
lokum skrifaði hann nafnið fyrir þá
sjálfur. Heimilsfangið? Ja, þeir hlutu
að finna lausn á því. Hann komst nú
að því að það var annar svertingjanna
sem komið hafði auga á Jóhannes í
sjónum. Þeir höfðu þotið til með
krókstjaka og náð honum um borð í
bátinn, en bryggjuvörðurinn hafði
orðið einhvers var og kallað til lög-
regluna. „Var hann viss um að svert-
ingamir hefðu ekki verið komnir um
borð í bátinn áður?“ spurði annar lög-
regluþjónninn og átti við bryggju-
vörðinn, greinilega í von um að hér
gæti morðmál verið í uppsiglingu.
„Já, alveg viss,“ svaraði hinn. „Ég
margspurði hann að því.“ Það varð