Blanda - 01.01.1923, Blaðsíða 34
28
sagði hann, að hefði verið óvarlegt, því að þegar hann
kastaði lambinu, þá hefði hann verið hættast kominn
að steypast fram, en þá var dauðinn vís.
Halldór Bjarnason, hinn alkunni húsasmiður og vits-
munamaður, sem eitt sinn bjó á Hörðabóli í Dölum,
var í sóknum síra Eggerts og kunningi hans, þegar
hann var í Stafholti. Sagði Halldór mér eptirfarandi
sögu:
Þegar síra Eggert þjónaoi Saurbæjarþingum, átti
hann i máli við embættisbróður sinn og nágrannaprest,
síra Eggert Jónsson á Ballará, sem áður var nefndur,
og þjónaði Skarðsþingum (1800—1846). Var málið
kallað Grásíðumál, og haíði verið út af smérgjaldi, lík-
lega af Staðarhólseign, því að þaðan átti Saurbæjarprest-
ur að fá 30 fjórðunga af sméri. Síra Eggert Bjarna-
son vissi að nafui hans á Ballará gat verið gletiinn.
Eitt sinn á ferðalagi þurfti hann að ríða um á Ballará;
bjóst hann þá við brögðum, eftil vildi, og sagði fylgd-
armanninum, að ef hann færi inn á Ballará, þá skyldi
hann gá að því að hafa hestana tilbúna með taumana
uppi á makka. Þegar þeir koma heim að bænum, kem-
ur síra Eggert Jónsson út, og tekur nafna sínum mjög
vingjarnlega, og vill ekki annað heyra en nafni sinn
geri sér þá ánægju að koma inn. Síra Eggert Bjarna-
son sagðist ekki mega dvelja, en fór samt inn, en
deplaði augum til fylgdarraanns síns, að minna hann
á það, sem hann hafði sagt honum. Þegar inn kom,
bauð síra Eggert Jónsson nafua sínum í stoíu, og er
mjög ástúðlegur, og er armæddur yfir því, að þessi
ágreiningur sé á milli þeirra, sem fyrr er getið. Síra
Eggert Bjarnason hélt það gæti lagazt, og fer alllík-
lega á milli þeirra; en þegar minst varir, snarast síra
Eggert Jónsson fram að dyrum, tvílæsir og stingur
lyklinum í vasasinn; skiiursíraEggertBjarnason ekk-
ert í þessu, þar sem hann vissi, að hinn gat ekki