Blanda - 01.01.1923, Blaðsíða 190
184
lirósaði mjög skipinu, er hann kom að sunnan með,
og sagðist varla trúa, að því mundi ófær rúmsjór á
sumardegi hér við land, ef gætinn og duglegan for-
mann hefði, og skikkanlega væri hlaðið. í>ar var
annar minni áttæringur, sem Eggert átti sjálfur, og
skipaði Eggert Jóni Arasyni að fara með hann og
flytja á honum 12 ær með lömbum, ásamt fleiru; skyldu
þeir fara með honum Sigmundur og Eiríkur íyrrnefnd-
ir og Árni nokkur, líklegast vinnumaður Eggerts. Jón
taldist undan, en sagði þó um siðir: „Þér skuluð ráða,
herra!" Tók það svo að sér.
Eggert var með frú sinni og fylgd sunginn úr
landi1), er hann gekk á skip, með mikilli viðhöfn og
virðingu; lét hann þá bera yfir sér regnhiminn (para-
ply), en atgeirinn2) þaun, er fyr getur, lét hann bera
undan sér, og það gerði Ófeigur þénari hans. Það
stóra skipið var mjög lilaðið, og löng borð lögð yfir-
um þvert skipið, svo endar þeirra stóðu út af sldps-
borðunum, en miklu af ullarsekkjum var hlaðið ofan
á fansinn aptur á skipinu, svo að upp undir borðin
af skipinu var allt að mannhæð, en borðin löng; gerði
þá þessi hæð náttúrlega3 4) veltu á skipinu. Þessi hleðsla
var gerð við ráð Eggerts, en formaðurinn Gissur fékk
ekki að ráða. Eggert hafði áður ætlað að fara land-
veg, en brá snögglega ætlan sinni. Gekk hann nú
fyrstur á skip, hafði hann þá lifað 41 ár og 6 mán-
uði, en frú Ingibjörg var hálffertug. Þénari Eggerts hét
Ófeigur Vernharðsson'1) stúdent, útskrifaður úr Skál-
1) Úr vörum að fornra manna sið, þá höfðingjar byrj-
uðu ferð sína, þeim til heiðurs, og var mikil virðing og
dýrð á feiðum, segir í J. S. 1G4 fol.'
2) arngeirinn, hdr.
3) þ. e. nuðvituð, að sjálfsögðu.
4) Hann var son Vernhnrðs stúdents og lögréllumanns
Ófeigssonar á Búrfelli i Grímsnesi,