Blanda - 01.01.1923, Blaðsíða 343
335
hana vera fyrir búinu, en sjálfur var liann bæði bóncU
inn og húsfreyjan, sem menn kalla. Svona bjó hann
víst 2 ár og á því timabili eignaðist hann son, hvers
áður er getið; gladdist hann mikið við það, því hann
hafði ei eignazt barn fyr; var konan gömul ekkja, þá
hann fókk hennar. En þá hann var fast afráðinn að
eiga ekki þessa barnsmóður sína, — hún hót Kristín,
eins og fyrri konan, — svaraði hann, að annaðtveggja
ætti hann hana, fyrst hann hefði haft afskipti af henni,
eða euga; buðust honum þó margar, bæði rikar og
mannvænlegar konur og stúlkur; í stuttu máli, hann
giptist henni, og græddi stórfénað, og fór allt upp á
það bezta, sem óskast kunni, en þau voru stutta stund
saman.
Nú er að segja frá þar sem hætti, að áðurnefndur
Hinrik fór frá ekkjunni, eptir eins árs þarveru, en
enginn kom í hans stað. Eg veit ekki heldur til, að
neinn væri falaður, en hjú tók lögmaðurinn heima, og
eg ætla kaupamann um sláttinn. Reið hann opt tvis-
var i viku þangað, sagði fyrir öllu sem húsbóndi,
hvernig haga skyldi, sjálfsagt utanbæjar. Sagt var og,
að hann mundi ei hafa verið alls ókunnur í búrinu.
Sumarið var gott, og setti hann á allt það gaguleg-
asta,— en fargaði helzt rusli, garaalám, og öllu því, er
einhver torhöfn var i, — 2 unga eldishesta, sem áttu að
alast og 4 naut eldri en þrevetur, þar af eitt 6 vetra.
Básgelding setti hann á, og lék það á orði, að ekkert
bú í Borgarfirði mundi jafuvel standandi. Sagði hann
mörgum eða öllum frá þe3su, af aðkomendum, niðraði
ekki ekkjunni, en sagði hún mundi eiga fáa sína líka, og
mikið lán væri fyrir unga menn að komast þangað og
eiga hana. Voru margir ekkjumenn, sem vildu gefa
sig til þess, og fullorðnir vinnumenn, en þeir náðu
ekki þvi ákvarðaða takmarki. Þórður bróðir minn var
þá vinnumaður hjá lögmanninum og mesta uppáhald