Blanda - 01.01.1923, Blaðsíða 334
326
töluðu við sig; ef þeir nöldruðu, eða hann sá á þeim
ólundarsvip, varð hann hastari og sagði, til þess væri
hárið að skýla höfðinu og seinast mundi þá kala á
því. Bændunum var hann mikið ástúðlegur, einkum ef
þeir voru mikilvirkir og lifðu nokkuð; virti hann þá
framar vonum, átti opt tal við þá og spurði ýtarlega
um kenniteikn á hestum, kúm og sauðfé, og hvernig
ætti að koma upp góðu kynferði; hafði opt talsverðar
ástæður, en hlýddi með ánægju á mótbárur þeirra,
einkum ef þeir byggðu tal sitt á reynslunni, lika um
fjárhúsa- og fjósabyggingu, hvernig lmn yrði bezt,
og urðu þar aðskiljanlegar meiningar. Öllum bar sam-
an um, að garðahús mundi án efa vera bezt til sauð-
fjár. Þetta áleit hann mikið gott, því hann ætlaði að
flytja hús og byggja handa ánum um haustið og svo
stórt að tæki 100 á jötu, það er sama sem 50 hvors
vegar á garðann, en heytópt átti að vera bak við,
eins löng og húsið var, sem tæki 100 hesta af heyi,
og átti að vera innangengt i garðann; ætlaði hann að
flytja húsin þaðan, sem áður voru, í kot, sem stendur
i norðurhluta heimatúnsins, það hét Tannakot og stend-
ur á háum hól; eru túnin slétt og harðlend. Fékk
hann duglegan bónda, fjármann mikinn úr Borgarfirði,
til að mæla grundvöllinn, og átti hann þar að setja
hann á háum hól. Þetta var íyrir sláttinn, en ekki
átti að byggja fyr en eptir hann. Byrjaði hann vana-
lega, og voru góðviðri framan af, en ekki langir þerrar;
þó náðu allir töðum sínum óhröktum og sæmilega
þurum, svo ekkert varð að skaða. Þótti mörgum hann
hirða djarft, svo hitnaði talsvert í þeim, en þessu var
litill gauraur gefinn. Hann rak mikið eptir sláttumönn-
unum, og vakti þá snemma, og vildi lítið láta sofa á
daginn. Sjálfur var hann á vakki optast í kringum þá,
einkum ef þurt var; hann vann að og sætti, þegar
það var gert, en fór sjálfur á milli, þegar það kom