Blanda - 01.01.1923, Blaðsíða 318
310
geta, með blíðu. Að þessu liðnu gerðist hun mikið
óheil, svo hélt við rúmið, og gekk þetta fram á vetur;
þó var hún aldrei frísk, þar til hún í réttan tíraa
fæddi barn og benndi sýslumanni. Brást hann þá
reiður mjög, þrætti íyrir, en hún stóð á sama. Voru
yíst haldin tvö þing, og var allt við sama. Hún greindi
stund og stað, óskaði eiðs, en fékk ekki. Þó studdu
vitnisburðir þénaranna og allar líkur að því, að hún
mundi hafa rétt að mæla. Þau urðu málalok, að hann
sór fyrir allar samfarir við hana, og þótti það ódrengi-
legt. En af honum er það að segja, að hann varð
mjög fálátur eptir þetta, og féll upp á að drekka,
varð miður virtur eptir en áður. Fór hann þá að líta
minna eptir embættisskyldum sínum og dó seinast
skuldugur 17771).
Nú er að segja frá Þorsteini Bárðarsyni. Hann orti
rímuna, af greifanum Stoides út af áður þuldu efni,
gerði sýslumann að greifanum, og sveipaði söguna í
ógagnsæan skáldahjúp, sendi svo eða lét berast vest-
ur fyrir Jökul, og komst hún bráðum í hendur sýslu-
manns og skáids Árna Böðvarssonar, vinar hans.
Eylltust báðir reiði, því (þeir) þekktu, hvað þar útti að
dyljast í. Sýndi þá Árni, að haun kunni að yrkja, og kvað
níðkvæðið Arinseld. Upphafið á honum hljóðar þannig:
1) Þuríður Ásmundsdóttir, er fyr átti Jón sýslumann
Eggertsson ú Hvitárvöllum, (móðir Jóns lektors), en svo
séra Markús stiptprófast Magnússon í Görðum, var í æsku
sinni lengi sögð trúlofuð Jóni sýslumanni Árnasyni, var
langvistum (mörg ár) á lieimili hans á Ingjaldshóli, og
íekkst ekki burtu þaðan, en ekkert varð úr giptingu
liennar og sýslumanns. Þótti þetta hneyksli allmikið, og
varð úr þessu liin mesta rekistefna af frœndfólki Þuríðar,
en hún var vel ættuð, Magnús amtm. Gíslnson og móðir
hennar t.d. brœðrabörn. Vnr Þuríður komin yfir þrítugt,
•r hún loks fór frá Ingjaldsbóli og giptist.