Blanda - 01.01.1923, Blaðsíða 288
280
Drepstokkur (Árness.) þiggur nafn af vatni, sem fell-
ur i etokk, stríðum straum. Orðið merkir vist blátt á-
fram mylnustokkur, bunustokkur.
Elivogar (Skagafs.) held eg merki lind eða kelda.
Eg dreg það úr Snorraeddu: „úr elivogum stukku eitr-
dropar“. Eólki hefir lengi þótt merkilegt að keldu
leggur ekki, jafnvel ekki í aftakabrunum, og sumu
liggur við að halda það ekki einleikið, halda það ó-
náttúru vatnsins. Meiri brögð vóru að þeirri trú í
fyrndinni. Þá var vatnið beinlínis haldið görótt eða
magnað, og magnið var kallað eitr. Eitrá, Eitrdalur og
eitrdropar merkir allt hið sama og Kaldá, Kaldadalur
og keldudropar. Snorraedda virðist því tala um keldu
á þessum stað. Af forskeytinu eli- eða æli-, af að ala,
sýnist orðið og beint áfram merkja vogar, sem alask,
þ. e. uppsprettur, lindir eða keldur.
Ölfusvatn (Árns.). Ölfus hafa margir spreytt sigátil
einkis. Það er myndað af viðskeytinu ver, sem erbæði
sjálfstætt heiti og kemur fyrir viðskeyti í bæjanöfnum, svo
sem Hringver á Tjörnesi, og er af sögninni verja, varði,
varður, að hylja, þekja, búa e-ð e-u, gotn. vasjan-
Ver (eldra ves, ues) er þak einhvers hlutar, svo sem
koddaver, sængurver, og staöur búinn e-u, tíðast hlunn-
indum einhverjum, og því forskeytt svo sem eggver,
selver, síldver, fiskiver, Álptaver. Forskeytið í Ölfus er
alp, er merkir fjall. Álpves varð fyrir hljóðvarp og
úrfall p-sins, er viðskeytið olli, að Ölves, eða p-ið hD'
aðist aðeins í f og viðskeytið sjálft beið rýrnun í
hreim, þá varð orðið Ölfues, Ölfos, Ölfus.
Ölfus merkir þá fjallver, og hefir nafn sitt af þvJ,
að fjöllin taka þar við af Suðurlands undirlendinu. 1
eyrum Júliusar Caesars hefir Ölfus og Ölfusar sjálf-
sagt látið líkast Helvetia og Helvetii. Því svo kallar
hann Germani þá, sem hann átti fyrst í höggi við,
þegar hann kom norður yfir Ölpin, og héraðið, sem