Blanda - 01.01.1923, Blaðsíða 207
20Í
flet hans eitthvert það ógeðslegasta og sóðalegasta,
sem eg hefi nokkurn tíma séð. Sem dæmi upp á, hve
annáluð leti Sveins var, skal eg tilfæra eptirfarandi
sögu, sem eg heyrði í ungdæmi mínu, en skeði fyrir
mitt minni. JÞað bar við eitt kvöld í rökkrinu um
vetur milli 1850—60, að maður hljóp inn í Fischers-
búð, vatt sór upp á borðið, og greip þar hatt, sem
hékk niður úr loftinu, og þeyttist út og upp Fischers-
sund. Varð þetta með svo skjótri svipan, að búðar-
armenn gátu eigi borið kensl á manninn, eða stöðvað
hann. Var þjófnaðurinn siðan kærður fyrir bæjarfógeta,
sem þá var Vilhjálmur Finsen. Vitni voru yfirheyrð,
og bar eitt þeirra, sem kom að í því að þjófurinn hljóp
ót úr búðinni, að sér hefði sýnst það vera Sveinn
málari. Hann var nú kallaður fyrir rétt, og þegar hann
heyrði, að hann hefði átt að hlaupa út úr búðinni,
varð honum að orði: „Guð minn góður, eg sem aldrei
hleyp.“ Þetta þótti svo sláandi sönnun fyrir sakleysi
flans, að honum var strax slept, enda var Sveinn
vissulega enginn þjófur. Hann var fróður maður um
margt og bókhnýsinn, og er heimildarmaður að ein-
stöku sögum í „Þjóðsögunum11.
Ofeigur Jónsson var mjög einkennilegur maður; hann
safnaði öllum korktöppum, erhann gat náð í, ogbrendi
þá eða steikti í eldi, og át þá svo; hann var afar lús-
ugur, og var altalað að hanu hefði þær sem viðbit
með töppunum. Hann var lítill maður, grannur, og
flinn mesti illhryssingnr. Hann bjó um 1870 í svo-
nefndu Melkoti, sem var rétt norðan við kirkjugarðinn,
®n er nú rifið fyrir löngu, og lóðin lcomin undir
kirkjngarð. Auk hans bjuggu þar Jón „Bol“ „Bol“ (boli),
var hann eða hafði verið slátrari, Gunna „grallari11
og Manga „skarn í auga“. Gunna bar langt af þess-
nm hjúunv, hún var vel greind, hafði laglega söngrödd
°g var dálítið hagmælt, og yfirleitt vel látin, en hún