Blanda - 01.01.1923, Blaðsíða 401
893
hann var 10 ára. Var þá sá maður kominn til ráða
með Guðrúnu, er Guðmundur Jónsson hét. Fluttu
þau (sig) þá að Gestsstöðum í Miðdal. Þangað fór og
sveinninn Torfi með þeim, og skyldi nú vera suraar-
smali og léttadreingur, sem kallað er. A enu fyrsta
hausti, er þau Guðrún bjuggu þar, kom eldur upp í
eldhúsi, og fram i bæjardyr, en fólk alt komst út um
baðstofuglugg, og Torfi litli með öðrum á skyrtu einni
og nærbrók. Prost var á mikið og heiðríkja, og var nú
sveinninn sendur til bæja, svo klæðfár sem talið var,
og berfættur fór hann, og furðaði marga, hvað svein-
inn kól ei til skemda; en mjög flaguaði skinn af fótum
hans, en mannhjálp varð sú, að bænum varð borgið,
nema eldkúsi.
Á Gestsstöðum var Torfi til þess hann var 13 vetra,
og skorti þar uppfræðingu alla, og hvað annað, sem
hafa þurfti; var ei heldur trútt um, að foreldrum svo
auðugum, sem hann átti, væri það til ámælis lagt, að
þiggja slíkt fóstur fyrir son sinn; var hann og þetta
vor heim tekinn, nálega ei brautargeingur af hor, og
klæðlaus að því skapi, því (að) klæðnaður hans lítiil
hafði áður brunnið í eldhúsbrunanum, því (að; svo
voru húsakynni fá, að fatakistur voru í eldhÚ3Í. Á
Koliafjarðarnesi ólst Torfi upp við heyvinnu, fjár-
geymslu, sjóróðra og vefnað. Fór svo fram til þes3
hann var tvítugur. Tók hann nú mjög að finna til
mentunarleysis síns, og var það nú í veri norður á
Gjögri, að hann fékk sór sögur að lesa, því (að)
( lítt var hann enn læs, reikningsbók (talnafræði) og
skriffæri; urðu þá íramfarir ekki mjög skjótar, er
mart tafði fyrir, en þó miklu meiri en væri vonir til,
því (að) hann var maður eðlisvitur, gjörhugull um
flesta hluti og staðlyndur. Á Gjögri var það, að Torfi
æfði glímur, og varð hann jafnan drjúgastur lagsmanna
sinna.