Eimreiðin - 01.10.1931, Qupperneq 84

396
í EFTIRLEIT
eimreidin'
Oft kom það fyrir, að vísa fylgdi framan á bókum, sem
faðir minn sendi kunningjum sínum að gjöf. Sem dæmi þess
skal jeg tilfæra þessa vísu framan á Herlæknissögunum, er
hann gaf konu minni:
Svás og svanhvít
sonarkona
þiggi þjóðvitur
þessa skruddu,
þar til loks eftir
langa æfi
erfa hana Billi,
Balli og Dalli.
1 annað skifti (og það var síðasta árið, sem hann lifði)
skeinkti hann henni í nýársgjöf ljóðmæli afa hennar, ]óns
Thoroddsens, og skrifaði framan á bókina þessa stöku:
Fínustu flióða Eiginn ættarjöfurs
fremd þú berð og yndi; óðinn skaltu hafa,
hvað Ijúfra ljóða „yndið hans afa“!
Ijá þér helzt ég myndi ?
Eins og ég hef áður ritað um (sjá Mbl. nóv. 1928) var það
oft, sem faðir minn orti vísur til okkar barna sinna og seinna
til barnabarna sinna, en einnig til barna ýmsra vina sinna.
Væri þetta allstór ljóðasyrpa út af fyrir sig, ef öllu væri haldið
til haga, sem því miður mun tæpast lánast, þó nokkuð af þvl
hafi ég þegar fengið í safn mitt. En allar þær vísur og kvaeðt
bera þess glögg merki, hve mikill barnavinur hann var og hve
vel hann kunni að setja sig inn í hugsunarhátt ungra barna.
Stundum voru þetta löng Ijóð eða hálfgerðar þulur, eins oS
t. d. kvæði það, sem Helgi kollega Skúlason kunni og leyfði
mér að skrifa upp. Það var ort 1912 til Soffíu systur hans,
sem þá var þriggja ára. Hitti hann hana, þegar hann heim-
sótti sitt gamla prestsetur, og varð sérlegur vinur hennar,
enda var hún yngsta barnið á bænum og mesta efnisstúlka-
Mig furðaði stórlega, hve Helgi læknir var næmur og minn-
isgóður, að kunna svo langt og barnalegt kvæði, en hann
hafði lært það ungur, og það hafði auðsjáanlega fallið hans
barnshjarta vel í geð. Skal ég tilfæra úr því aðeins þessar visur'
Svo á ég, sjáðu,
síldarsporð í tunnu,
holt fyrir hjúin,
Hildur litlu og Gunnu,
hana fyrir Helga,
handa Páli súlu,
skip fyrir Skúla.