Eimreiðin - 01.10.1931, Qupperneq 119

E'MREIÐIN
KREUTZER-SÓNATAN
431
æ^a> jafnvel þó hún svo hafi átt börn hvað eftir annað síðar,
®ða þá drepið sjálfa móðurina, undir því yfirskini, að óum-
Vjanlegt hafi verið að gera einn eða annan uppskurð á henni.
nnars veit enginn um tölu á öllum þessum morðum. Það er
e,ns með þau eins og morðin, sem rannsóknarrétturinn á mið-
öldunum lét fremja. Menn eru orðnir því svo vanir að telja
e*ferli læknanna gott og blessað. Glæpirnir eru óteljandi, sem
Pessir kuklarar hafa framið í nafni vísindanna. En allir þeir
9 ®pir eru smámunir einir í samanburði við allan þann
^ishyggju-lifnað og siðleysi, sem þeir ala upp í mönnum,
°9 ekki sízt með tilhjálp kvenþjóðarinnar. Ég er nú ekki að
9era veður út af því, þó að sóttvarnir læknanna leiði til
reifingar í stað samstarfs, ef farið væri eftir þeim. Eftir
enningu læknanna ættu helzt allir að sitja hver á sinni þúfu
°9 hver með sína sótthreinsunarsprautu uppi í sér og sprauta
Sl9 með karbólvatni án afláts — reyndar segja þeir nú síðast, að
!a nvel þetta komi ekki að haldi. En þetta er ekki það versta,
e dur hitt, að þeir gerspilla öllu siðferði, einkum meðal kven-
°k . ns‘ ^ú a dögum þýðir ekki að segja við nokkurn mann:
u lifir siðfpiltu lífi og verður að reyna að betra þig*. Nei,
kl alveg! Því ef maður lifir illa, þá er orsökin ekki önnur
ert sú, að taugakerfið er í ólagi, og menn fara til læknanna,
°9 þeir^ gefa meðöl úr lyfjabúðinni fyrir þrjátíu og fimm kó-
a- Arangurinn er sá, að mönnum líður enn ver en áður,
°9 þá er aftur farið til læknanna. Alt er svo sem nógu sniðug-
e9a úthugsað hjá þeim! Ekki vantar það!
^ tn það var reyndar ekki þetta, sem ég ætlaði að tala um.
. 9 ®tlaði að segja, að konan mín hafi sjálf haft öll hin börnin
_ Hósti og það gengið ágæflega. Þann tíma sem hún var
, sk eða hafði barn á brjósti var ég laus við afbrýðina, sem
e9 annars kvaldist af,
a hent miklu fyr.
nni^ og mér um stundarsakir. Við eignuðumst fimm börn á
a úrum, og fóstraði hún þau öll sjálf, nema það fyrsta«.
*o.Var eru börnin nú?« spurði ég.
* örnin?« endurtók hann skelkaður.
t b ^ ^ið v3ur afsökunar*, flýtti ég mér að bæta við. »Það
Ur ef til vill of mikið á yður að tala urn þau?«
Hefði svo ekki verið, mundi »slysið«
Það voru börnin, sem björguðu bæði