Eimreiðin - 01.07.1933, Blaðsíða 110

334
HLUTAFÉLAGIÐ EPISCOPO
EIMREIÐIN
>Sofðu! SofðuU
Nístandi hvelt óp bergmálaði yfir höfðum okkar. Ciro
hentist upp í rúminu. Hann tók dauðahaldi í handlegg mér,
og hann stóð skelfdur á öndinni.
»Pabbi, pabbi, heyrðir þú það?<
Við þrýstum okkur hvor að öðrum, yfirbugaðir af sömu
skelfingunni. Við hlustuðum, við biðum. Annað lengra óp,
eins og óp í manneskju, sem er verið að myrða, barst til
okkar í gegnum loftið, og því næst annað óp, ennþá lengra.
ennþá meira nístandi, óp sem ég þekti, sem ég hafði þegar
heyrt nótt eina fyrir löngu síðan. »Vertu rólegur. Vertu róleg-
ur. Vertu ekki hræddur. Það er kona uppá lofti að eiga
barn, þú veizt, frú Bedetti . . . Vertu rólegur, Ciro. það er
ekkert«.
En ópin héldu áfram að berast í gegnum vegginn. Þau
urðu æ ægilegri og ægilegri. Það var eins og dauðasiríð
skepnu, sem slátrarinn hefur skorið illa á háls. Ég sá blóð.
Þá stungum við báðir fingrunum uppí eyrun og biðum eftir
því, að þessi kvalaóp hættu. Opin hættu. Það tók að rigna
aftur í dembum. Ciro hreiðraði sig undir ábreiðunum og
lokaði aftur augunum. Ég endurtók: »Sofðu! Sofðu! Ég skal
ekki hreyfa mig frá þér«.
Ég get ekki sagt hve langur tími hefur liðið. Ég var á
valdi örlaga minna, eins og sigraður maður er á valdi hins
hlífðarlausa sigurvegara. Úr þessu var ég glataður maður,
glataður að fullu og öllu.
»Komdu, Giovanni. Wanzer er að fara«.
Rödd Ginevru! Ég hrökk við. Ég tók eftir því að Ciro
hafði líka kipst við, en augnalok hans hreyfðust ekki. Var
hann þá ekki sofandi? Ég hikaði við áður en ég hlýddi. Gin-
evra opnaði hurðina og endurtók:
»Komdu. Wanzer er að fara«.
Ég stóð á fætur og fór ósköp hægt út úr herberginu, og
ég vonaði, að Ciro tæki ekki eftir því.
Þegar ég stóð andspænis þessum manni, þá las ég skýrt
í augum hans hvað hann hugsaði um mig. Honum hefur
hlotið ég virðast vera eins og deyjandi maður, sem eitthvert
yfirnáttúrlegt afl héldi á fótunum. En hann hafði enga með-